Metoda Lanchosa
Wartości własne są określane bezpośrednio. Przy użyciu tego algorytmu zazwyczaj można uzyskać szybką zbieżność. Ta metoda jest odpowiednia dla modeli standardowych i dlatego jest ustawiona domyślnie.
Więcej informacji na stronie: https://en.wikipedia.org/wiki/Lanczos_algorithm
Źródła charakterystycznego wielomianu
Metoda ta również opiera się na bezpośredniej metodzie obliczeń. W przypadku większych układów konstrukcyjnych metoda ta może być szybsza niż metoda Lanczosa. Główną zaletą jest dokładność obliczeń wyższych wartości własnych.
Więcej informacji na stronie: https://en.wikipedia.org/wiki/Characteristic_polynomial
Metoda iteracji podprzestrzeni
Wszystkie wartości własne są określane w jednym kroku. Widmo macierzy sztywności ma duży wpływ na czas trwania obliczeń. Ponieważ macierz sztywności jest przechowywana w pamięci operacyjnej, metoda ta nie jest odpowiednia dla złożonych układów. Ponadto mogą być wyświetlane ujemne współczynniki obciążenia krytycznego.
Więcej informacji na stronie: https://en.wikipedia.org/wiki/Krylov_subspace
Metoda iteracyjna ICG
Metoda niekompletnego gradientu sprzężonego wymaga niewielkiej ilości pamięci o dostępie swobodnym. Ponieważ wartości własne są określane jedna po drugiej, wymaga to więcej czasu na obliczenia małych i średnich układów konstrukcyjnych w porównaniu z metodą bezpośrednią. Jednak widmo nie ma wpływu na czas trwania obliczeń. Metoda ICG jest odpowiednia do analizy bardzo dużych układów z niewielką liczbą wartości własnych. Ta metoda nie zapewnia żadnych ujemnych współczynników obciążenia krytycznego.
Więcej informacji na stronie: https://en.wikipedia.org/wiki/Conjugate_gradient_method
Baza informacji
.png?mw=350&hash=de20352ceb3e0ef733255a4abfab6ad78dacd723)
.png?mw=600&hash=49b6a289915d28aa461360f7308b092631b1446e)
