Stateczność konstrukcji | RFEM 6 / RSTAB 9

Funkcje

• Obliczenia modeli składających się z elementów prętowych, powłokowych i bryłowych
• Nieliniowa analiza stateczności
• Możliwość uwzględniania sił osiowych od wstępnego sprężenia
• Cztery dostępne solvery do rozwiązywania równań dla efektywnego obliczania różnych modeli konstrukcyjnych
• Opcjonalne uwzględnianie zmian w sztywności w programie RFEM/RSTAB
• Wyszukiwanie postaci wyboczeniowych o krytycznym mnożniku obciążenia większym niż zadany przez użytkownika (metoda "przesunięcia")
• Możliwość określania wektorów własnych dla modeli niestatecznych (w celu zidentyfikowania przyczyny niestateczności)
• Wizualizacja postaci niestateczności
• Podstawa określania imperfekcji

Wprowadzanie danych

Po przesłaniu do programu przypadku obciążenia lub kombinacji obciążeń, obliczenia stateczności są aktywowane. Można zdefiniować inny przypadek obciążenia, np. B., aby uwzględnić obciążenie początkowe.

Należy określić, czy ma zostać przeprowadzona analiza liniowa czy nieliniowa. W zależności od aplikacji można zastosować metodę obliczeń bezpośrednich, np. B. Według Lanczosa, lub wybrać metodę iteracji ICG. Pręty niezintegrowane z powierzchniami są zazwyczaj wyświetlane jako elementy prętowe z dwoma węzłami ES. Program nie może uchwycić wyboczenia lokalnego pojedynczego pręta z takimi elementami. Z tego powodu istnieje możliwość automatycznego podziału prętów.

Obliczenia

W przypadku analizy wartości własnych dostępnych jest kilka metod:

• Metody bezpośrednie
  • Metody bezpośrednie (Lanczosa [RFEM], pierwiastki z wielomianu charakterystycznego [RFEM], metoda iteracji podprzestrzeni [RFEM/RSTAB], przesunięta iteracja odwrócona [RSTAB]) są odpowiednie dla małych i średnich modeli. Z szybkich metod rozwiązywania problemów należy korzystać tylko w przypadku, gdy komputer posiada dużą ilość pamięci RAM.
• Metoda iteracji ICG (niekompletny sprzężony gradient [RFEM])
  • Z drugiej strony, ta metoda wymaga tylko niewielkiej ilości pamięci. Wartości własne są określane jedna po drugiej. Może być stosowany do obliczania dużych układów konstrukcyjnych o niewielkiej liczbie wartości własnych.

Rozszerzenie Stateczność konstrukcji umożliwia nieliniową analizę stateczności przy użyciu metody przyrostowej. Analiza ta dostarcza wyniki zbliżone do rzeczywistości również w przypadku konstrukcji nieliniowych. Współczynnik obciążenia krytycznego jest określany poprzez stopniowe zwiększanie obciążeń w podstawowym przypadku obciążenia, aż do osiągnięcia niestateczności. Przyrost obciążenia uwzględnia nieliniowości, takie jak ulegające uszkodzeniu pręty, podpory i fundamenty oraz nieliniowości materiałowe. Po zwiększeniu obciążenia można opcjonalnie przeprowadzić liniową analizę stateczności na ostatnim stabilnym stanie w celu określenia postaci stateczności.

Wyniki

Jako pierwsze wyniki program przedstawia współczynniki obciążenia krytycznego. Następnie można przeprowadzić ocenę zagrożenia stabilności. W przypadku modeli z prętami w tabeli wyświetlane są długości efektywne i obciążenia krytyczne prętów.

Za pomocą innych okien wyników można sprawdzić znormalizowane kształty trybu według węzła, pręta i powierzchni. Graficzne wyświetlanie wartości własnych umożliwia ocenę zachowania wyboczenia lub wyboczenia. Ułatwia to wprowadzanie środków zaradczych.