Tarcie statyczne należy zawsze uwzględniać, gdy dwie bryły obciążone poprzecznie przenoszą siłę ściskającą w punkcie styku. Siła ściskająca zmienia wytrzymałość na ścinanie w miejscu styku.
Siły są powiązane w następujący sposób:
| f[SCHOOL.SCHOOLORINSTITUTION]maks. | Maksymalna siła tarcia |
| μ[LinkToImage09] | Współczynnik tarcia |
| fN | Siła osiowa prostopadła do podpory |
Ponieważ nośność na ścinanie między dwoma elementami ma wpływ na luz sił w całym modelu, programy RFEM i RSTAB umożliwiają zastosowanie statycznego połączenia ciernego do podparcia, przegubu i zwolnienia. Podejście to symuluje tarcie przy użyciu zautomatyzowanego iteracyjnego procesu obliczeń, który sprawdza warunki tarcia statycznego po każdej iteracji i stosuje odpowiednie środki w celu utrzymania równowagi. Funkcja została zaprojektowana w taki sposób, że użytkownik bezpośrednio określa stopnie swobody połączenia w kierunku działania siły tarcia oraz od kierunku, w którym występuje siła ściskająca.
Następnie w ustawieniach szczegółowych można zdefiniować współczynnik tarcia μ.
W przypadku przekroczenia tarcia statycznego zapoczątkowany zostaje proces uplastycznienia. To oznacza: Jeżeli dla stopnia swobody tarcia wystąpi siła większa niż siła tarcia statycznego, sytuacja połączenia przejmuje tylko siłę tarcia statycznego, a następnie reaguje ze swobodną odkształcalnością.
Baza informacji
Dlubal_KohlA_]_LI.jpg?mw=350&hash=ee8d38f1c4853d80307fa156c159b5e78a3fdca9)
.png?mw=350&hash=e0cfa7074edf31226a07daf91153096d76b56826)
.png?mw=600&hash=49b6a289915d28aa461360f7308b092631b1446e)