Teraz pojawia się pytanie, w jakich warunkach granicznych jest to rzeczywiście dozwolone. W klauzuli 6.4.4 normy EN 1993-1-1 zawarto zasady obliczeniowe dla tak zwanych „prętów gęsto rozmieszczonych”. Podwójne kątowniki w układzie tyłem do siebie muszą być zawsze łączone za pomocą śrub lub przyspawanych łączników. Maksymalny odstęp między połączeniami jest zdefiniowany jako 15-krotny minimalny promień bezwładności jednego kąta. Odległość między prętami nie jest specyficzna, ale powinna ona leżeć w zakresie zwykłej grubości płyty wypełniającej.
W przypadku przekroczenia tych granic należy zaprojektować pręt przegubowy. Zasadniczo globalne siły wewnętrzne mogą być wyznaczane na jednym pręcie. Oprócz deformacji wstępnych należy uwzględnić również sztywność na ścinanie. Może to być kontrolowane przez wartość t * w programach RFEM i RSTAB (patrz rysunek). Wartość ta jest stosowana podczas obliczania powierzchni ścinania i zależy od obliczenia stężenia lub konstrukcji. Równania dla t * są opisane na przykład w Petersen:
.png?mw=600&hash=49b6a289915d28aa461360f7308b092631b1446e)
