W zależności od wymagań istnieją różne możliwości. Jako modele powierzchniowe służą dwa przecinające się ceowniki, jak pokazano na rysunku 01. Ponieważ powierzchnie środkowe są modelowane w programie RFEM, odległość przekrojów zawsze składa się z połowy grubości powierzchni.
W wariancie 1 śruba jest modelowana pomiędzy obiema powierzchniami. Ważne jest, aby wprowadzenie obciążenia przez pojedynczy węzeł do powierzchni tworzyło osobliwość (rysunek 02). Poniżej znajduje się link, jak zapobiec wprowadzeniu takiego obciążenia punktowego lub jak zamodelować otwór nośny. W przypadku tego prostszego wariantu śruba również musi przenosić siły ściskające, ponieważ powierzchnie nie przylegają do siebie.
Wariant 2 dodatkowo wykorzystuje bryłę kontaktową (patrz opis pod linkiem). W bryle kontaktowej można ustawić sposób przenoszenia sił. Jeżeli bryła kontaktowa jest rozciągana, śruba będzie rozciągana, a powierzchnie ściskane (Rysunek 03).
.png?mw=350&hash=db8f562b3cbfea63fcdbce3b1237243a1ff807cf)
.png?mw=600&hash=49b6a289915d28aa461360f7308b092631b1446e)
