Tak zwane sprawdzenie sekwencji Sturma sprawdza , czy wszystkie wartości własne zostały znalezione w określonym przedziale czasu. Wykorzystuje się w nim macierz diagonalną z rozkładu Gaussa, której liczba ujemnych elementów ukośnych odpowiada liczbie wartości własnych poniżej odpowiedniej granicy interwału.
Dlatego też dla danych granicznych interwałów wykorzystywana jest kontrola sekwencji Sturma, na podstawie której obliczana jest różnica.
Pan Vogl tworzy i przechowuje dokumentację techniczną.
Baza informacji
Projekt klienta
Projekt klienta
W pierwszej kolejności przedstawiane są współczynniki obciążenia krytycznego. Pozwala to na ocenę zagrożenia utraty stateczności konstrukcji. W przypadku modeli prętowych długości efektywne i obciążenia krytyczne prętów są wyświetlane w formie tabelarycznej.
W kolejnych oknach dialogowych z wynikami można wyświetlić znormalizowane wartości przemieszczeń wektorów własnych, posortowane według węzła, pręta oraz powierzchni. Graficzne przedstawienie wektorów własnych przemieszczeń umożliwia ocenę zachowania się konstrukcji przy wyboczeniu. Ułatwia to zaprojektowanie rozwiązań przeciwdziałających utracie stateczności.
Do analizy wartości własnych dostępnych jest kilka metod:
Moduł dodatkowy RF-STABILITY umożliwia również nieliniową analizę stateczności. Również w przypadku konstrukcji nieliniowych dostarczane są wyniki zbliżone do rzeczywistości. Współczynnik obciążenia krytycznego jest określany poprzez stopniowe zwiększanie obciążeń w podstawowym przypadku obciążenia, aż do osiągnięcia niestateczności. Przyrost obciążenia uwzględnia nieliniowości, takie jak ulegające uszkodzeniu pręty, podpory i fundamenty oraz nieliniowości materiałowe.
W pierwszej kolejności należy wybrać przypadek lub kombinację obciążeń, którego siły osiowe mają zostać użyte w analizie stateczności. Możliwe jest zdefiniowanie innego przypadku obciążenia, na przykład w celu uwzględnienia wstępnego naprężenia wstępnego.
Następnie można wybrać analizę liniową lub nieliniową, która ma zostać przeprowadzona. W zależności od zastosowania, można skorzystać z bezpośredniej metody obliczeniowej, np. według Lanczosa lub metodą iteracji ICG. Pręty niezintegrowane z powierzchniami są zazwyczaj wyświetlane jako elementy prętowe z dwoma węzłami ES. Nie można określić wyboczenia lokalnego pojedynczych prętów na tych elementach. Dlatego istnieje możliwość automatycznego podziału prętów.
Dlubal_KohlA_]_LI.jpg?mw=350&hash=ee8d38f1c4853d80307fa156c159b5e78a3fdca9)
.JPG?mw=350&hash=b46b677f0a58c9c1ef905d33f3a09a84cbaad85b)
