Wymagania architektoniczne dotyczące balustrad są wciąż bardzo duże. Zazwyczaj pożądany jest także duży stopień przejrzystości. Jedną z możliwości w tym zakresie jest zastosowanie balustrad wyłącznie szklanych - bez widocznych elementów ramy wsporczej.
KB 001664 | Modelowanie balustrad szklanych | Zalecenia dotyczące wprowadzania danych w RFEM
Współczynnik θ jest obliczany w następujący sposób: }{{\mathrm V}_\mathrm{tot}\;\cdot\;\mathrm h}\;$
Model budynku jest obliczany w dwóch etapach:
- Globalne obliczenia 3D modelu globalnego, w którym płyty są modelowane jako sztywna płaszczyzna (przepona) lub jako płyta zginana
- Lokalne obliczenia 2D poszczególnych stropów
Po zakończeniu obliczeń wyniki słupów i ścian z obliczeń 3D oraz wyniki płyt z obliczeń 2D są łączone w jeden model. Oznacza to, że nie ma potrzeby przełączania się między modelem 3D a poszczególnymi modelami płyt 2D. Użytkownik pracuje tylko z jednym modelem, oszczędza czas i unika ewentualnych błędów podczas ręcznej wymiany danych między modelem 3D a poszczególnymi modelami stropu 2D.
Powierzchnie pionowe w modelu można podzielić na ściany usztywniające i nadproża otworów. Program automatycznie generuje wewnętrzne pręty wynikowe z tych obiektów ściennych, dzięki czemu można je wykorzystać zgodnie z żądaną normą zawartą w Projektowanie konstrukcji betonowych.
W przypadku elementów w modelach budynków dostępnych jest kilka narzędzi do modelowania:
- Linia pionowa
- Słup
- Ściana
- Belka
- Strop prostokątny
- Płyta wielokątna
- Prostokątny otwór w stropie
- Wielokątny otwór w stropie
Ta funkcja umożliwia definicję elementów na płaszczyźnie podłoża (na przykład z warstwą tła) z powiązanym tworzeniem wielu elementów w przestrzeni.
Za pomocą kondygnacji typu "Tylko przenoszenie obciążenia" można uwzględnić płyty bez wpływu sztywności w płaszczyźnie i poza nią w rozszerzeniu Model budynku. Ten typ elementu gromadzi obciążenia na płycie i przenosi je na elementy wsporcze modelu 3D. Daje to możliwość symulacji w modelu 3D elementów drugorzędnych, takich jak np. ruszt i inne podobne elementy rozkładu obciążenia, bez dalszych efektów.
W przypadku globalnego rodzaju obliczeń sztywność obliczona na podstawie wybranego zbioru warstw oraz geometria tafli są przyporządkowane do każdej powierzchni. Obliczenia są przeprowadzana przy użyciu teorii płyt. Zdecydować można także czy uwzględnione będzie ścinanie połączenia warstw.
W przypadku lokalnego rodzaju obliczeń wybrać można pomiędzy obliczeniami 2D lub 3D. Obliczenia dwuwymiarowe oznaczają, że szkło jednowarstwowe lub laminowane jest modelowane jako powierzchnia, której grubość jest obliczana na podstawie wybranej konstrukcji i geometrii szkła (przy użyciu teorii płyt). Podobnie jak w obliczeniach globalnych, ścinanie połączenia warstw może być uwzględnione.
Podczas obliczeń 3D w modelu używane są bryły, które zastępują każdy zbiór warstw. Dzięki temu wyniki są dokładniejsze, ale obliczenia mogą zająć więcej czasu.
Modelowanie szkła zespolonego możliwe jest tylko wtedy, gdy wybrany jest lokalny typ obliczeń. Warstwa gazu jest zawsze modelowana jako element bryłowy, dlatego konieczne jest projektowanie poszczególnych elementów szklanych niezależnie od otaczającej konstrukcji. W obliczeniach i analizie trzeciego rzędu uwzględniane jest równanie stanu gazu doskonałego (cieplne równanie stanu gazów doskonałych).
Co to są przeguby liniowe i zwolnienia liniowe?