W przypadku reguły plastyczności według von Misesa kryterium plastyczności jako kołowego walca z osią hydrostatyczną znajduje się w głównej przestrzeni naprężeń. Wszystkie stany naprężenia w tej przestrzeni są całkowicie sprężyste. Stany naprężeń poza tą przestrzenią są niedozwolone.
Alternatywnie można zdefiniować regułę plastyczności zgodnie z Trescą; w tym przypadku uplastycznienie następuje w wyniku maksymalnego naprężenia ścinającego.
Obie reguły plastyczności wymagają, aby - ze względu na kształt okrągłego walca - relacje naprężenie -odkształcenie były symetryczne w strefie ujemnej i dodatniej. Przy zastosowaniu dyskretyzacji czasowej kryteria plastyczności są całkowane numerycznie za pomocą niejawnej metody Eulera. W programie RFEM dyskretyzacja jest realizowana w poszczególnych krokach obciążenia.
Jako rozszerzenie kryterium plastyczności istnieją reguły plastyczności według Druckera-Pragera i Mohra-Coulomba. Uplastycznienie plastyczne występuje w tym przypadku, gdy maksymalne naprężenie ścinające jest lokalnie przekroczone. W przypadku reguły według Druckera-Pragera w głównej przestrzeni naprężeń występuje ciągła powierzchnia. W przypadku reguły plastyczności według Mohra-Coulomba występuje nieciągła powierzchnia ze stożkiem sześciokątnym.
Ze względu na tę powierzchnię plastyczności można zdefiniować zależność naprężenie-odkształcenie na wykresie w strefie ujemnej jako asymetryczną. Zależność ta musi jednak zawsze mieścić się w polu powierzchni reguły plastyczności. Powyższy rysunek przedstawia pole powierzchni dla reguły plastyczności według Druckera-Pragera.
