W pierwszym etapie określana jest głębokość zanurzenia ciała pływającego. Jeżeli głębokość zanurzenia jest określona prawidłowo, w drugim etapie można przyłożyć boczne ciśnienie wody do linii wodnej. Wypór korpusu pływającego można rozpatrywać poprzez sprężyste podłoże powierzchniowe. Głębokość zanurzenia i pływalność są liniowo skorelowane. Jeżeli sześcian o długości krawędzi 1 m zostanie całkowicie zanurzony w wodzie, wytworzy wyporność 10 kN. Oznacza to, że dla powierzchni dennych należy przyłożyć sprężystą wartość współczynnika posadowienia c z = 10 kN / m³.
Umożliwia to określenie prawidłowej głębokości zanurzenia.
Warunkiem jest jednak, aby korpus pływający ledwie przekręcał się, a ściany boczne były prostopadłe.
Dla każdej kombinacji obciążeń najpierw określana jest głębokość zanurzenia. Dodatkowy przypadek obciążenia, który zawiera odpowiednie obciążenia boczne, jest dodawany do każdej kombinacji obciążeń. W przykładzie została utworzona kombinacja obciążeń CO 1 z obciążeniami charakterystycznymi. Dla węzłów 5 i 6 uzyskuje się odkształcenie uZ= 308 mm oraz u Z = 325 mm dla węzłów 7 i 8. W celu ułatwienia wprowadzania obciążeń w tych miejscach utworzone zostały odpowiednio węzły pomocnicze 11 do 14.
Obciążenia wodą zostały zastosowane poprzez wolne obciążenia wielobokiem i dla jasności wybrano tylko jedną powierzchnię dla każdego obciążenia. Kierunek obciążenia jest lokalny z. Oznacza to, że obciążenie jest prostopadłe do powierzchni. Rozkład obciążenia jest liniowy. W takim przypadku należy określić trzy wartości obciążenia. Wybrane punkty stanowiły zawsze dwa punkty na powierzchni wody, gdzie obciążenie wynosi zero oraz punkt najgłębiej zanurzony jako trzeci, przyłożony z 3,35 kN / m² lub 3,08 kN / m².
Ze względu na dość duże odkształcenia, do obliczeń kombinacji obciążeń wybrano dużą analizę deformacji.
