W tym artykule pokażemy, jak sparametryzować element stężający kratownicy pokazanej na rysunku 1.
Zakładając, że konstrukcja została już zamodelowana w programie RFEM 6 poprzez przypisanie prętów i zdefiniowanie warunków brzegowych, jak pokazano na rys. 2, następnym krokiem jest zdefiniowanie stężenia. Jak wspomniano wcześniej, element ten zostanie zdefiniowany za pomocą sparametryzowanych danych wejściowych. W ten sposób parametry można później zoptymalizować, a program może automatycznie określić optymalną pozycję elementu.
Po pierwsze, można utworzyć węzły pośrednie na górnym (pręt 2) i dolnym (pręt 3) pasie i połączyć je prostą linią. Aby zdefiniować te węzły, należy kliknąć prawym przyciskiem myszy na pojedynczy pręt → podzielić pręt → n węzłów pośrednich. Ważne jest, aby tworzyć węzły bez dosłownego podziału prętów; dlatego należy zaznaczyć odpowiednie pole wyboru, jak pokazano na rysunku 3.
W ten sposób można zauważyć we właściwościach węzłów, że mają one typ „Na pręcie”, a pręt pozostaje całym elementem. Ponieważ pojedynczy pręt został podzielony przez jeden węzeł pośredni, względna odległość między utworzonym węzłem a węzłem początkowym i końcowym wynosi 50%. Jednak cztery pola wprowadzania danych są interaktywne i oprócz tego względnego określenia można wprowadzić wartość jako odległość absolutną (tj. długość).
Teraz można rozpocząć przypisywanie parametrów za pomocą menu Edycja → Parametry globalne. Zmienne, które należy zdefiniować, pochodzą z grupy jednostek „długość”, ponieważ interesuje nas umieszczenie elementu stężającego, który jest reprezentowany przez położenie węzłów na górnym i dolnym pasie.
Stąd można zdefiniować parametry, jak pokazano na rys. 5; jeden dla górnego (Xtop), a drugi dla dolnego pasa (Xbottom). W ten sposób położenie węzłów zostanie zdefiniowane w odniesieniu do określonych wartości przypisanych do tych parametrów.
Po zdefiniowaniu parametrów można ich używać we wzorach do określania wartości numerycznych. Można to zrobić w oknie „Edycja” poszczególnych węzłów, w którym za pomocą edytora wzorów można wpisać wzór na określenie odległości węzła od początkowego węzła pręta.
Na przykład z równania pokazanego na rys. 6 wynika, że długość ta zostanie obliczona jako wartość parametru Xtop dodana do 0,5 m. Biorąc pod uwagę, że początkowo Xtop został ustawiony na 0, równanie daje wynik 0,5, co oznacza, że węzeł pozostanie w odległości 0,5 m (rys. 7).
Zaletą sparametryzowanych danych wejściowych jest to, że zmiana parametru na liście parametrów powoduje zmianę wyników wszystkich wzorów korzystających z tego parametru. Jeżeli więc ponownie otworzymy listę Parametry globalne i dla parametru Xtop zostanie ustawiona wartość 0,1, odległość tego węzła od węzła początkowego pręta zmieni się automatycznie na 0,6 (Xtop + 0,5) i węzeł zostanie przesunięty jak pokazano na rys. 8.
Można pójść o krok dalej i wykorzystać inne zalety edytora wzorów, takie jak wstawienie właściwości obiektu do równania, jak pokazano na rysunku 9.
Za pomocą odpowiedniej ikony otwórz dużą listę właściwości obiektów i ich podkategorii, a następnie wybierz tę, która Cię interesuje. Można na przykład wybrać współrzędną_1, która jest kartezjańską współrzędną X węzła. Powiązany węzeł można wskazać w polu tekstowym wzoru, jak pokazano na rysunku 10.
W tym przykładzie jesteśmy zainteresowani obliczeniem odległości węzła 5 względem współrzędnej X węzła 3. Oznacza to, że w przypadku przemieszczenia węzła 3 i zmiany jego współrzędnej X położenie węzła 5 zostanie automatycznie zmodyfikowane, ponieważ ta właściwość obiektu jest ujęta we wzorze.
Z tego artykułu dowiedziałeś się, jak definiować parametry globalne i wykorzystywać je we wzorach do określania wartości liczbowych. Parametry te można również zoptymalizować zgodnie z różnymi aspektami, co będzie tematem przyszłego artykułu w Bazie informacji.
.png?mw=600&hash=49b6a289915d28aa461360f7308b092631b1446e)
