Wprowadzenie
W modelowaniu obliczeniowym i symulacji, szczególnie w dziedzinie dynamiki płynów i analizy obciążenia wiatrem, istotne jest ilościowe ocenianie dokładności wyników numerycznych w porównaniu z danymi referencyjnymi. Podczas gdy metody oceny trafności oferują binarną ocenę opartą na zdefiniowanych progach tolerancji, mogą one pomijać ogólny rozkład i wielkość odchyleń. Aby temu zaradzić, znormalizowany średni błąd kwadratowy e2 zapewnia uzupełniające podejście dostarczając ciągłej, niezależnej od skali miary wydajności modelu, jak wspomniano w Sekcji 5.3.2 WTG-Merkblatt M3. Ten artykuł analizuje definicję, zalety i ograniczenia używania e2 jako kryterium walidacji.
Definicja Znormalizowanego Średniego Błędu Kwadratowego
W kontekście walidacji danych symulowanych względem pomiarów referencyjnych, jedną z alternatyw dla analizy trafności jest obliczenie znormalizowanego średniego błędu kwadratowego, oznaczanego jako e2. To podejście oferuje bardziej ciągłą i ilościową miarę odchylenia między przewidywanymi wartościami Pi a obserwowanymi wartościami Oi. Wzór jest zdefiniowany jako:
To wyrażenie oparte na stosunku ocenia odchylenia kwadratowe znormalizowane przez wielkość obserwowanych wartości. Dostarcza bezwymiarowej miary błędu, która umożliwia lepszą porównywalność między zbiorami danych o różnych skalach.
Zalety e2 w Oceny Modelu
- Kalibracja Modelu: Znormalizowany średni błąd kwadratowy może być bezpośrednio powiązany z współczynnikiem modelu, co czyni go użytecznym w zadaniach kalibracyjnych.
- Stosowalność do Małych Zbiorów Danych: W przeciwieństwie do metod trafności, które wymagają statystycznie dużych zbiorów danych, e2 może być znacząco stosowany nawet przy mniejszych próbkach.
- Precyzja Ilościowa: Wartość e2≤0.01 jest uważana za dobrą miarę dokładności symulacji, wskazując, że tylko 1% całkowitej energii w sygnale obserwowanym nie jest uchwycony przez model.
Ograniczenia
Jedną z wad metody e2 jest jej wrażliwość na odstające wartości. Zasadnicze indywidualne odchylenia mogą nieproporcjonalnie zwiększać błąd, nawet jeśli większość wartości jest dobrze przewidziana. Dlatego w krytycznych zastosowaniach zaleca się uzupełnienie tej miary kryteriami trafności opartymi na progach, aby zapewnić bardziej odporną walidację.
Przykład: Ocena Znormalizowanego Średniego Błędu Kwadratowego (𝑒2) dla 12 Punktów Pomiarowych na Powierzchni
Rozważmy 12 punktów pomiarowych z wartościami referencyjnymi Oi oraz odpowiadającymi im wartościami symulacyjnymi Pi:
Tabela 1: Informacje o 12 Punktach Pomiarowych
| Punkt (i) | Wartość Referencyjna (Oi) | Wartość Symulacyjna (Pi) |
|---|---|---|
| 1 | 0.72 | 0.75 |
| 2 | 0.68 | 0.70 |
| 3 | 0.81 | 0.85 |
| 4 | 0.77 | 0.73 |
| 5 | 0.66 | 0.69 |
| 6 | 0.74 | 0.71 |
| 7 | 0.85 | 0.80 |
| 8 | 0.70 | 0.66 |
| 9 | 0.81 | 0.88 |
| 10 | 0.76 | 0.69 |
| 11 | 0.82 | 0.75 |
| 12 | 0.69 | 0.80 |
Możemy więc obliczyć e2 za pomocą następującego wzoru:
Znormalizowany Średni Błąd Kwadratowy: 𝑒2=0.0055
Spełnia minimalne wymagania (e2≤0.01) dla walidacji wartości średnich.
Wniosek
Miara 𝑒2 jest potężnym narzędziem do oceny ogólnej dokładności modeli symulacyjnych, szczególnie w ocenie współczynników ciśnienia lub siły w badaniach walidacyjnych CFD. Przy odpowiednim użyciu, dostarcza niezawodnej podstawy ilościowej dla weryfikacji wydajności modelu i może uzupełniać kryteria kategoryczne takie jak analiza trafności dla bardziej kompleksowej oceny jakości.