Wszystkie budynki to konstrukcje wystawione na działanie wiatru. Przepływ powietrza wokół nich wywołuje określone obciążenia na powierzchniach zewnętrznych, które są wykorzystywane w analizie statyczno-wytrzymałościowej.
Jeżeli obciążenie wiatrem budynków lub konstrukcji oblicza się stosując jednocześnie współczynniki ciśnienia po nawietrznych i zawietrznych stronach budynku, korelacja ciśnienia wiatru w strefach D i E powierzchni ścian może zostać uwzględniona.
W przeciwieństwie do śniegu, wiatr jest jedynym obciążeniem klimatycznym oddziałującym na każdy typ konstrukcji w każdym kraju na świecie. Prędkość wiatru zależy od położenia geograficznego budynku. Obecnie jest to jeden z głównych powodów, dla których konieczne jest wprowadzenie podziału regionalnego (strefa wiatrowa) i uwzględnienie wysokości określonej w oficjalnych normach; należy również uwzględnić zmienność ciśnienia dynamicznego w zależności od wysokości nad gruntem w „normalnym” miejscu, w którym nie występuje efekt maskowania.
Zgodnie z DIN EN 1990/NA:2010‑12 - NDP do A.1.2.1(1) Komentarz 2, w przypadku kombinacji wiatr/śnieg, w której główną siłą napędową jest wiatr oddziaływanie wiatru w strefach III i IV.