Odpowiedź:
Poniższa odpowiedź odnosi się do programów RFEM 6 i RSTAB 9.
Aby zastosować analizę drugiego rzędu, należy zdefiniować kombinacje obciążeń. W przypadku kombinacji obciążeń obciążenia z przypadków obciążeń są łączone w „jeden przypadek dużego obciążenia” z uwzględnieniem odpowiednich częściowych współczynników bezpieczeństwa, a ten przypadek obciążenia jest następnie obliczany zgodnie z analizą drugiego rzędu.
Z drugiej strony, w przypadku kombinacji wyników, najpierw obliczane są zawarte w niej przypadki obciążeń. Następnie wyniki są sumowane z uwzględnieniem częściowych współczynników bezpieczeństwa. Nie można ustawić metody obliczeń dla kombinacji wyników. Jest to możliwe tylko dla przypadków obciążeń i kombinacji obciążeń.
W przypadku przypadków obciążeń i kombinacji obciążeń można określić metodę analizy w ustawieniach analizy statycznej; na przykład analiza drugiego rzędu (patrz Rysunek 01). Jeżeli w modelu znajdują się pręty typu "Kabel", elementy te są obliczane według analizy dużych deformacji.
W przypadku przypadków obciążeń i kombinacji obciążeń zawsze uzyskuje się jednoznaczne siły wewnętrzne. Z drugiej strony kombinacje wyników zawierają obwiednię sił wewnętrznych (wartości maks. i min.). Ponieważ wyniki przypadków obciążeń i kombinacji obciążeń są sumowane w kombinacjach wyników, dlatego też KW mogą zawierać wyniki według statycznej analizy liniowej lub analizy drugiego rzędu.
W modelu można również połączyć zdefiniowane KO w podsumowującym KW z kryterium lub (np. KW1 = KO1/stałe lub K2/stałe lub KO3/stałe...). W ten sposób uzyskuje się maksymalne siły wewnętrzne i odkształcenia uwzględniane w analizie drugiego rzędu (patrz Rysunek 02).
Opcja „Stała lub superpozycja” skutkuje tym, że do wyników zostaje zastosowany jeden lub oba KO. W przypadku łączenia wyników metodą „alternatywnie lub superpozycją” może się również zdarzyć, że żadna z KO nie będzie istotna dla wyników KO. Siły wewnętrzne i odkształcenia mogą wówczas wynosić zero.
