Zalecamy podzielenie obu belek na poziomie skrzyżowania, aby zrealizować sytuację opisaną powyżej i wygenerować w tych miejscach nowy węzeł. Jeżeli funkcja "Połącz linie/pręty" w menu kontekstowym jest nieaktywna, musi być zastosowana ręcznie dla obu przecinających się prętów. Zostają one podzielone przy węźle wstawionym wcześniej, ale każdy z nich stanowi nadal jeden pręt ciągły.
W kolejnym kroku, dwa przecinające się pręty zostają połączone sztywnym krótkim prętem pomiędzy dwoma nowymi węzłami.
Sztywny pręt w idealnym przypadku zawiera przegub momentowy na początku i na końcu pręta, dzięki czemu w tym miejscu nie są przenoszone żadne momenty.
W ostatnim kroku, należy zdefiniować następujące dwa warunki, przy połączeniu oraz przy wstawionym sztywnym pręcie:
- Ausfall bei Zug, sprich bei abhebendem oberen Stab
- Przenoszenie sił pod wpływem ściskania tylko podczas kontaktu dwóch prętów
Oba warunki można zdefiniować na jednym z dwóch przegubów na końcach pręta sztywnego pręta jako nieliniowość za pomocą wykresu. Najpierw trzeba otworzyć okno dialogowe "Edytować zwolnienie na końcu pręta”.
Po wybraniu lokalnych osi pręta jako układu odniesienia, a tym samymaktywowaniu zwolnienia osiowego u x , wykres po prawej stronie można wybrać jako nieliniowość. Okno dialogowe "Nieliniowość - Wykres - Zawias na końcu pręta ux " jest otwierane za pomocą przycisku "Edytować nieliniowość zwolnienia translacyjnego N".
W rejonie dodatnim siły normalnej zdefiniowane jest uszkodzenie pod wpływem rozciągania. Oznacza to Tutaj aktywowana jest tylko opcja "Rozdzieranie" (po ostatnim kroku). W strefie ujemnej opcja "Symetrycznie wokół początku" jest dezaktywowana, aby można było zdefiniować następujące dwa kroki:
Wspomniane powyżej 6 cm „poślizgu” jest odległością pomiędzy górną krawędzią górnej belki a dolną krawędzią dolnej belki i dotyczy to oczywiście tylko tego przykładu. Oznacza to, że wartość tę trzeba dostosować zgodnie z odległością obu belek. Odpowiednia wartość jest definiowana następująco:
ux = (długość pręta sztywnego) - (wysokość belki górnej belki górnej) - (wysokość belki dolnej belki)
Należy wybrać „Stop” jako wykres po ostatnim kroku, aby siła odniosła pełny skutek po osiągnięciu zdefiniowanego odkształcenia. Oba okna dialogowe można następnie potwierdzić klawiszem [OK].
Kontrola pod kątem graficznym i numerycznym
Po pomyślnym zdefiniowaniu nieliniowości i wygenerowaniu pierwszych wyników należy uwzględnić współczynnik skalowania podczas analizy odkształceń (patrz panel, zakładka "Współczynniki", "Współczynniki wyświetlania - Odkształcenia"). Graficzna kontrola zdefiniowanej nieliniowości jest uzasadniona tylko przy współczynniku wyświetlania "1" dla możliwego kontaktu prętów (ściskanie), ponieważ przesadne przedstawienie odkształcenia może wyglądać na przykład tak, jakby górny pręt zginał się bardziej niż dolna belka.
W odniesieniu do pierwotnego ustawienia, odkształcenie górnego pręta jest zawsze większe niż odkształcenie dolnego pręta, kiedy pręty stykają się ze sobą. Ponadto, oprócz sprawdzenia graficznego, zaleca się sprawdzenie wartości odkształceń, aby upewnić się, że odpowiadająca im nieliniowość została prawidłowo zdefiniowana. Jeżeli oba pręty się nakładają, zastosowanie ma poniższa reguła:
(Odkształcenie górnego pręta) - (wielkość zdefiniowanego poślizgu ux ) = (odkształcenie dolnego pręta)
W przypadku stykania się obu belek, sztywnemu prętowi należy przyporządkować odpowiednią normalną siłę ściskającą. Odpowiednią opcję należy aktywować w Nawigatorze wyświetlania (patrz FAQ 002080 ).
