RFEM 6 jest programem głównym pakietu oprogramowania, który służy do analizy konstrukcji przy użyciu MES. Dalsze analizy oraz wymiarowanie przeprowadzane jest w odpowiednich rozszerzeniach. Program główny RFEM 6 służy do definiowania konstrukcji, materiałów i obciążeń płaskich i przestrzennych układów konstrukcyjnych składających się z płyt, ścian, powłok i prętów. Program umożliwia również tworzenie konstrukcji mieszanych oraz modelowanie elementów bryłowych i kontaktowych.
RSTAB 9 to wydajne oprogramowanie do obliczeń konstrukcji szkieletowych 3D, odzwierciedlające aktualny stan wiedzy i pomagające inżynierom sprostać wymaganiom współczesnej inżynierii lądowej.
Często zbyt długo zajmujesz się obliczaniem przekrojów? Oprogramowanie firmy Dlubal i program samodzielny RSECTION ułatwiają pracę, określając i przeprowadzając analizę naprężeń dla różnych przekrojów.
Czy zawsze wiesz, skąd wieje wiatr? Oczywiście od strony innowacji! RWIND 2 to program, który wykorzystuje cyfrowy tunel aerodynamiczny do numerycznej symulacji przepływu wiatru. Program symuluje przepływ wokół dowolnej geometrii budynku i określa obciążenia wiatrem na powierzchnie.
Szukasz narzędzia do przeglądu stref obciążenia śniegiem, wiatrem i trzęsieniem ziemi? Dobrze trafiłeś! Skorzystaj z narzędzia do geolokalizacji do szybkiego i skutecznego definiowania obciążenia śniegiem, prędkości wiatru, obciążenia trzęsieniem ziemi, zgodnie z Eurokodem i innymi międzynarodowymi normami.
Chcesz wypróbować możliwości programów Dlubal Software? To Twoja szansa! Dzięki 90-dniowej pełnej wersji, możesz w pełni przetestować wszystkie nasze programy.
Rozszerzenie Masonry Design umożliwia automatyczne określenie sztywności przegubu ściany-płyty. Wykresy powstały w ramach projektu badawczego DDmaS - „Cyfryzacja obliczeń konstrukcji murowanych” i wywodzą się z normy.
Na linii połączenia obu powierzchni należy zdefiniować przegub liniowy i aktywować połączenie płyta-ściana.
W zakładce Połączenie płyta-ściana można teraz wprowadzić parametry. Następnie kliknij przycisk Regeneruj [...].
Następnie wyświetlane są wyznaczone wykresy.
W obliczeniach przyjmuje się zarówno siły podporowe, jak i obciążenia ze skręcaniem skrępowanym w środku ciężkości. W związku z tym asymetryczny przekrój zostałby automatycznie skręcony, patrz rysunek.
Niektóre materiały mają kilka wartości granicznych naprężeń granicznych dla ściskania, rozciągania itp. W przypadku tych materiałów naprężenie graniczne musi zostać wprowadzone ręcznie przez użytkownika.
Wartości naprężeń granicznych są wymienione w zakładce Wartości materiałowe.
Wartości te można dodać w Konfiguracjach pręta/powierzchni w typie naprężenia granicznego Użytkownika.
Odkształcenie przekroju może być pokazane na wyświetlaczu w "trybie pełnym". W tym celu należy zwiększyć współczynnik wyświetlania dla skrępowania odkształceniowego w panelu sterowania, patrz Rysunek 1.
Ponadto w nawigatorze wyników można wybrać wartość lokalnego odkształcenia ω [1/m], patrz Rysunek 2.
Po aktywowaniu opcji Skrętnie skrępowane w Danych podstawowych można zdefiniować sprężyny skrępowane i utwierdzenia skrępowane. W tym celu należy wybrać opcję usztywnienia poprzeczne w oknie dialogowym "Edytować pręt", patrz rysunek 01.
W zakładce "Poprzeczne usztywnienie" można utworzyć kilka poprzecznych usztywnień prętowych i zdefiniować niezbędne parametry za pomocą przycisku "Nowe poprzeczne usztywnienie pręta". W przypadku usztywnienia typu "Blacha końcowa", wynikowa sprężyna skrępowana jest określana automatycznie, patrz Rysunek 02.
Oprócz innych wariantów można również zdefiniować sztywność skrępowania lub sztywność sprężystą zdefiniowaną przez użytkownika w typie sztywności "Utwierdzenie przy skrępowaniu".
Alternatywnie można utworzyć poprzeczne usztywnienia pręta za pomocą nawigatora Dane lub paska menu "Wstaw", "Typy dla prętów", "Poprzeczne usztywnienia prętów". W takim przypadku można użyć funkcji wyboru w oknie dialogowym "Nowa sztywność poprzeczna pręta", aby przypisać je do odpowiednich prętów.
Domyślnie aktywna jest opcja Płaszczyzna ścinania w gwincie, a do sprawdzenia ścinania w śrubie jest brana pod uwagę niższa wytrzymałość zgodna z wybraną normą obliczeniową.
W AISC nominalne wytrzymałości śrub na ścinanie są podane w tabeli J3.2. Na przykład, śruba z grupy A (na przykład A325) ma nominalną wytrzymałość na ścinanie równą 54 ksi (372 MPa), gdy gwint nie jest wykluczony z płaszczyzn ścinania. Aby użyć wyższej wytrzymałości, wynoszącej 68 ksi (469 MPa), można odznaczyć opcję, aby wykluczyć gwinty z płaszczyzn ścinania.
Za pomocą szablonu „Płyta-płyta” z biblioteki Komponenty (rysunek 01) można za pomocą blach czołowych w prosty sposób utworzyć połączenie nakładkowe.
W przypadku połączenia nakładkowego bez blach czołowych konfigurację można utworzyć ręcznie, dodając poszczególne komponenty (rysunek 02).
Konfiguracja obejmuje następujące komponenty. Każdy komponent można łatwo usunąć lub skopiować, klikając w niego prawym przyciskiem myszy.
Wymagane jest utworzenie niewielkiej przerwy przy użyciu funkcji „Pręt cięcia” i „Płaszczyzny pomocniczej”. Odstęp jest dzielony między dwa pręty (tzn. odstęp 1/16” jest stosowany jako przemieszczenie o 1/32” do każdego pręta).
Alternatywnie, przykładowy model „AISC Splice Connection” można pobrać i zapisać jako szablon zdefiniowany przez użytkownika (zdjęcie 03).
Zwolnienia deplanacji znajdują się domyślnie na każdym końcu pręta. Podział prętów prowadzi do zwolnienia deplanacji.
Jeśli nie chcesz, aby tam znajdowało się zwolnienie deplanacji, ale raczej skręcanie ciągłe, należy zdefiniować zbiór prętów. Po aktywowaniu rozszerzenia "Skręcanie skrępowane" deplanacja jest przenoszona automatycznie. Jeżeli nie jest to wymagane dla zbioru prętów, należy wybrać opcję "Nieciągłe skręcanie skrępowane", patrz ilustracja.
Program główny RFEM 6 lub RSTAB 9 wyróżnia się przejrzystością. Całe dane wejściowe w programie są skonfigurowane w taki sposób, aby zawsze uzyskać jednoznaczny wynik dla każdego zadania obliczeniowego. W podobny sposób zorganizowane jest projektowanie obiektów. W danych wejściowych dla każdego obiektu obliczeniowego program wyświetla niezbędne właściwości z powiązanym obciążeniem, a po analizie wyświetla jednoznaczny wynik dla tego obiektu.
Jeżeli istnieje potrzeba określenia większej liczby wyników obliczeń dla całego modelu, na przykład dla różnych poziomów obciążenia, program udostępnia rozwiązanie za pomocą rozszerzenia "Analiza etapów budowy (CSA)". Oprócz podstawowej symulacji procesu budowlanego (rozrostu obiektów), rozszerzenie to umożliwia również symulację równoległą modeli ze stałą liczbą obiektów. W tym szczególnym przypadku model podstawowy jest kilkakrotnie umieszczany obok siebie, dzięki czemu można go przenieść do obliczeń z różnymi obciążeniami.
W tym celu należy wykonać następujące kroki: