Model materiałowy Kelvina-Voigta składa się z równolegle połączonych sprężyny liniowej i amortyzatora wiskotycznego. W tym przykładzie weryfikacyjnym sprawdzane jest zachowanie tego modelu w czasie przy obciążeniu i relaksacji w przedziale czasowym 24 godzin. Stała siła Fx jest stosowana przez 12 godzin, a pozostałe 12 godzin to model materiałowy bez obciążenia (relaks). Oceniane jest odkształcenie po 12 i 20 godzinach. Wykorzystano analizę historii czasowej metodą liniową niejawną metodą Newmarka.
Model materiałowy Maxwell składa się z szeregowo połączonych sprężyny liniowej i amortyzatora wiskotycznego. W tym przykładzie weryfikacyjnym sprawdzane jest zachowanie się modelu w czasie. Model materiałowy Maxwella jest obciążony stałą siłą Fx. Siła ta powoduje początkowe odkształcenie sprężyny, a następnie odkształcenie narasta w czasie dzięki tłumikowi. Odkształcenie jest obserwowane w momencie obciążenia (20 s) i na końcu analizy (120 s). Wykorzystano analizę historii czasowej metodą liniową niejawną metodą Newmarka.
Model oparty jest na przykładzie 4 z [1]: Płyta podparta punktowo.
Należy zaprojektować płaską płytę budynku biurowego o wrażliwych na zarysowania ścianach lekkich. Należy zbadać panele wewnętrzne, brzegowe i narożne. Słupy i płyta są połączone monolitycznie. Słupy skrajne i narożne są zlicowane z krawędzią płyty. Osie słupów tworzą siatkę kwadratową. Jest to układ sztywny (budynek usztywniony ścianami usztywniającymi).
Budynek biurowy ma 5 kondygnacji i ma wysokość 3.000 m. Warunki środowiskowe, które należy przyjąć, określane są jako „zamknięte przestrzenie wewnętrzne”. Występują głównie oddziaływania statyczne.
Celem tego przykładu jest określenie momentów w płycie i wymaganego zbrojenia nad słupami przy pełnym obciążeniu.
Model oparty jest na przykładzie 4 z [1]: Płyta podparta punktowo. Siły wewnętrzne i wymagane zbrojenie podłużne można znaleźć w przykładzie weryfikacji 1022. W tym przykładzie przebijanie jest rozpatrywane w osi B/2.
Osiadania sztywnego fundamentu kwadratowego na glinie jeziornej [1] są obliczane w programie RFEM. Modelowana jest jedna czwarta fundamentu. Fundament ma szerokość 75,0 m po obu stronach. Do wygenerowania wyników wykorzystywane są etapy budowy.
Celem tego przykładu weryfikacyjnego jest analiza przepływu płynu wokół szybowca. Zadanie polega na wyznaczeniu współczynnika oporu powietrza i współczynnika siły nośnej w odniesieniu do kąta natarcia. Współczynniki te można również narysować na wykresie biegunowej oporu. Graniczny kąt dla laminarnego przepływu cieczy wokół profilu skrzydła można również określić na podstawie pola prędkości. Dostępny model 3D CAD (plik STL) jest wykorzystywany w RWIND 2.
Z jednej strony zamocowana jest cienka płyta, z drugiej strony obciążona momentem rozłożonym. Najpierw płyta jest modelowana jako płaska. Ponadto płyta jest modelowana jako jedna czwarta powierzchni walca. Szerokość modelu płaskiego jest równa długości jednej czwartej obwodu zakrzywionego modelu. Model zakrzywiony ma zatem niemal równą współczynnikowi skręcania model płaski.
Wspornik przekroju Z jest w pełni utwierdzony na końcu i obciążony momentem obrotowym, który w przypadku modelu powłokowego jest reprezentowany przez kilka sił tnących. Wyznacz naprężenie osiowe w punkcie A (powierzchnia środkowa). Problem jest zdefiniowany zgodnie z normą NAFEMS Benchmarks.
Wyznacz pierwszych szesnaście częstotliwości drgań własnych przekroju podwójnego o przekroju kwadratowym. Każde z ośmiu ramion jest modelowane za pomocą czterech elementów belkowych i posiada na końcu podporę sworzniową (ugięcia w osi x i y są ograniczone). Drgania są uwzględniane tylko w płaszczyźnie xy. Problem jest zdefiniowany zgodnie z normą NAFEMS Benchmarks.
Przykład obliczeniowy opisuje obciążenia wiatrem działające na model grupy budynków w kilku kierunkach. The model consists of eight cubes. The velocity fields obtained by the RWIND simulation are compared with the measured values from the experiment. The experimental data are measured using a thermistor anemometer in the wind tunnel.