W wielu przypadkach długość efektywną może być przyjmowana jako połowa długości pręta (0,5L) w przypadku stężeń stężonych w przekroju X w płaszczyźnie i poza płaszczyzną, zgodnie z załącznikiem 7 do normy AISC 360 -16. Stężenia powinny mieć identyczny przekrój przy jednakowych siłach ściskających i rozciągających i są zamocowane w punkcie środkowym [1].
Ponadto AISC umożliwia przyjmowanie długości efektywnej jako połowy długości pręta, jeżeli nie przewiduje się, aby ulegały one dużym, cyklicznym odkształceniom niesprężystym, a współczynnik modyfikacji odpowiedzi sejsmicznej R jest równy 3 lub mniejszy [2].
Większe długości niestężone ze względu na wyboczenie z płaszczyzny mogą być wymagane w przypadku ram stężonych w kształcie litery X z niezrównoważonymi siłami w stężeniach, zwłaszcza z ciągłymi połączeniami w punktach środkowych [1]. Wykorzystanie połowy długości pręta może być również nieodpowiednie w przypadku stosowania stężenia w układzie przenoszącym obciążenia sejsmiczne (SFRS), w którym spodziewane są duże, cykliczne, niesprężyste odkształcenia. Na przykład, stężenia typu X w ramach specjalnie stężonych ram (SCBF) powinny wykorzystywać całą długość pręta [2].
Przykład
W przykładzie przedstawionym w tym artykule założono, że długość efektywną stalowych stężeń typu X można przyjąć jako połowę długości pręta. Dla porównania przedstawiono dwie możliwości zdefiniowania długości efektywnej.
W zakładce Główne okna dialogowego Długości efektywne użytkownik może wybrać wymaganą kontrolę wyboczenia i inne odpowiednie współczynniki (rysunek 1).
W zakładce Podpory węzłowe i długości efektywne można dostosować współczynniki długości efektywnej K.
Pierwszą opcją jest zachowanie pełnej długości aparatu X (zdjęcie 2). Należy w tym przypadku użyć opcji Współczynniki długości efektywnej, ponieważ węzeł środkowy, w którym zostanie przydzielona podpora węzłowa, nie istnieje. Współczynnik długości wyboczeniowej K wynosi 0,5, aby uwzględnić połowę długości pręta. Zastosowany współczynnik k nie ma znaczenia dla stanu na końcu pręta.
Drugą opcją jest fizyczny podział prętów na dwie części i połączenie czterech prętów za pomocą standardowego węzła na przecięciu (zdjęcie 3). Dodanie węzła na pręcie nie działa, ponieważ można go skojarzyć tylko z jednym z prętów krzyżulcowych.
Ogólne wyniki i stopnie kontroli obliczeń w obu przypadkach są porównywalne. Odkształcone kształty pokazane poniżej wyglądają nieco inaczej, a rzeczywisty odkształcony kształt może znajdować się gdzieś pomiędzy. Pierwsza opcja może być preferowana, aby zmniejszyć ogólną liczbę prętów i zapobiec podziałowi obciążenia między połączone stężeniami.
.png?mw=350&hash=b2324c4db119938012b5490afaa56e9aa826cdcc)
.png?mw=600&hash=49b6a289915d28aa461360f7308b092631b1446e)
