Poniższa odpowiedź dotyczy programów RFEM 5 i RSTAB 8.
Jeśli chcesz obliczać według teorii II rzędu, musisz zdefiniować kombinacje obciążeń: W kombinacji obciążeń obciążenia zawartych w niej przypadków obciążeń są łączone w „jeden duży przypadek obciążenia” z uwzględnieniem odpowiednich współczynników częściowych, który następnie może być obliczany według teorii II rzędu.
W przypadku kombinacji wyników najpierw oblicza się zawarte w niej przypadki obciążeń. Wyniki są następnie nadkładane z uwzględnieniem współczynników częściowych. Teorii obliczeniowej nie można ustawić w przypadku kombinacji wyników. Jest to możliwe tylko dla przypadków obciążeń i kombinacji obciążeń.
Dla przypadków obciążeń i kombinacji obciążeń możesz określić teorię obliczeniową w parametrach obliczeń, na przykład teorię II rzędu (zob. obraz 01). Jeśli model zawiera pręty typu "liny", te elementy zawsze są obliczane według teorii III rzędu.
W przypadku przypadków obciążeń i kombinacji obciążeń zawsze podawane są jednoznaczne wartości sił wewnętrznych. Natomiast kombinacje wyników zawierają obwiednię sił wewnętrznych (wartości maksymalnych i minimalnych). Ponieważ w kombinacjach wyników nadkłada się wyniki przypadków i kombinacji obciążeń, mogą one zawierać wyniki według teorii I lub II rzędu.
W swoim modelu możesz również połączyć wszystkie kombinacje obciążeń w jednym ogólnym zestawieniu wyników z kryterium lub (np. EK1 = LK1/stale lub LK2/stale lub LK3/stale ...). Dzięki temu uzyskujesz maksymalne wartości sił wewnętrznych i odkształceń z uwzględnieniem teorii II rzędu (zob. obraz 02).
"Stałe-lub-nakładanie" powoduje, że dla wyników na pewno zostanie uwzględniona jedna z kombinacji obciążeń. Łącząc wyniki z "Ewentualnie-lub-nakładaniem", może się zdarzyć, że żadna z kombinacji obciążeń nie będzie istotna dla wyników EK. Siły wewnętrzne i odkształcenia mogą wtedy wynosić zero.
