Kiedy prętom przypisana jest funkcja 'węzły na pręcie', te węzły otrzymują względne współrzędne, np. 25% całkowitej długości pręta. W ten sposób określone jest położenie tych węzłów.
Jeśli odpowiedniemu prętowi zostanie później przypisana osiowa mimośrodowość, 'węzły na pręcie' się przesuwają, ponieważ nowe położenie węzłów jest odniesione do nowej długości pręta. Długość pręta zostaje skrócona o wartość osiowej mimośrodowości.
W związku z tym należałoby teraz ręcznie ponownie zdefiniować położenie wszystkich 'węzłów na pręcie'. Na przykład poprzez wprowadzenie położenia 'węzłów na pręcie' w odniesieniu do końca pręta. W tym celu jednak wymagane jest znajomość żądanych odległości (wartości absolutne).
Alternatywnie można zrezygnować z wprowadzania osiowej mimośrodowości i zamiast tego podzielić pręt w żądanym miejscu. Nowo powstałemu prętowi można przypisać typ pręta 'pręt sztywny', aby w ten sposób zasymulować mimośrodowość.
Należy jednak pamiętać, że zarówno wprowadzenie osiowej mimośrodowości, jak i wprowadzenie pręta sztywnego zmieniają sztywności w układzie statycznym. Wskazówki na ten temat można znaleźć w następujących artykułach z bazy wiedzy:
- KB 1634 | Wpływ mimośrodu prętów na obliczanie sił wewnętrznych
- KB 1439 | Uwagzględnienie mimośrodu prętów i powierzchni
Aby pobrać model używany w artykule, zobacz 'Modele do pobrania' na dole strony lub kliknij na poniższy link.