Odpowiedź:
Po pierwsze, należy pamiętać, że lokalne odkształcenia powierzchni odnoszą się zawsze do nieodkształconego układu konstrukcyjnego. Dlatego w przypadku budynku wielokondygnacyjnego odkształcenia najwyższej kondygnacji obejmują również odkształcenia kondygnacji niższych, jak pokazano na rysunku 01 po lewej stronie.
Rysunek 01 po prawej stronie pokazuje odpowiedni moment zginający m‑y. Podobnie jest w przypadku kondygnacji, zgodnie z oczekiwaniami w przypadku tego prostego modelu. W takim przypadku częściowe obliczenie poszczególnych kondygnacji nie stanowi problemu, ponieważ odkształcenie względne wydaje się być takie samo dla każdej kondygnacji.
Problemem jest jednak sytuacja, w której elementy nośne są poddawane różnym obciążeniom lub sztywność elementów nośnych w obrębie jednego kondygnacji jest różna. Rysunek 02 przedstawia moment zginający my układu konstrukcyjnego. Jak widać, rozkład wykazuje największe różnice, zwłaszcza pomiędzy dolną i górną kondygnacją. W tym konkretnym przypadku oprócz słupów narożnych zastosowano słupy wewnętrzne o mniej sztywnym przekroju. Z tego powodu odkształcenie względne wzrasta bardziej z każdym dodatkowym piętrem pośrodku niż w przypadku słupów narożnych.
W rzeczywistości konstrukcja nie może istnieć w ten sposób, ponieważ stropy są produkowane jedna po drugiej, dzięki czemu odkształcenia (na przykład od ciężaru własnego) są kompensowane między kondygnacjami. Jest to zatem problem specyficzny dla etapu budowy. Dlatego powstaje pytanie, czy efekty można pominąć, czy na przykład konieczne jest przeanalizowanie wyników za pomocą modułu dodatkowego RF‑STAGES.
