W pierwszym kroku iteracji uwzględniane są wszystkie pręty. Przed przejściem do następnego kroku, program określa, które pręty nie mogą przenosić określonych sił ściskających ze względu na ich definicję, na przykład pręty rozciągane z ujemnymi siłami osiowymi. Następnie z macierzy sztywności usuwany jest pręt rozciągany, w którym wystąpiła największa siła ściskająca. W ten sposób następuje kolejny krok iteracji.
Następnie definicje prętów są porównywane z wyznaczonymi siłami osiowymi. W kolejnym kroku iteracji rozciągany pręt poddany największym oddziaływaniom jest usuwany z macierzy sztywności. Procedura ta jest kontynuowana do momentu, aż na żaden pręt nie działają siły wewnętrzne, którym nie będzie mógł się oprzeć.
W ten sposób można często osiągnąć lepszą zbieżność układu ze względu na redystrybucję efektów. Ta opcja obliczeń wymaga więcej czasu, ponieważ program musi wykonać większą liczbę iteracji. Ponadto należy upewnić się, że ustawiona jest wystarczająca liczba możliwych iteracji (patrz sekcja okna dialogowego "Ustawienia" na rysunku).
W przypadku tej metody może się również zdarzyć, że początkowo uszkodzony pręt zostanie ponownie wprowadzony, ponieważ jest on poddany działaniu sił rozciągających z powodu możliwej redystrybucji.
