Kondygnacje budynku

Dialog 'Kondygnacje budynku' składa się z dwóch zakładek.

Podstawowy

W zakładce Podstawowy można zdefiniować wysokości kondygnacji i ustalić warunki brzegowe dla modelowania. 'Kondygnacja' obejmuje wszystkie obiekty modelu w określonym zakresie wysokości, takie jak stropy, ściany i filary.

Lista

Po lewej stronie listy znajdują się poszczególne kondygnacje budynku. Jak zwykle w RFEM, informacje w pozostałych częściach dialogu odnoszą się do wpisu wybranego na tej liście.

Przyciskami na dole listy można tworzyć nowe kondygnacje. Są one przypisane do następujących funkcji:

Wymiary kondygnacji

Podaj wysokość kondygnacji poprzez 'Wysokość' współrzędnych Z_góra i Z_dół. Wysokość kondygnacji można również określić graficznie za pomocą przycisku , wybierając dwa węzły w modelu.

Wysokość współrzędnych ΔZ opisuje wysokość piętra w odniesieniu do kondygnacji poniżej. Wartości są sprzężone z wartościami współrzędnych bezwzględnych. Wysokość ΔZ₀ przedstawia wysokość netto między piętrami. Wartość ta ma znaczenie tylko, gdy podasz grubość stropu; w przeciwnym razie różnica wysokości odnosi się do osi środkowych stropów.

Pole wejściowe dla 'Grubości' d jest dostępne, gdy w zakładce 'Ustawienia globalne' zdefiniujesz wysokość kondygnacji poprzez opcję Wysokość netto. Możesz tu podać grubość stropu górnej powierzchni kondygnacji, która następnie zostanie uwzględniona przy wysokości netto ΔZ₀.

W nawigatorze - wyświetlanie w RFEM można określić, czy i jak mają być wyświetlane wymiary kondygnacji na modelu.

Modelowanie

Dla każdej kondygnacji możliwe są dodatkowe ustawienia, które można dostosować w tej sekcji.

Modelowanie kondygnacji

Górna płaszczyzna stropu kondygnacji może być przedstawiona na cztery sposoby.

• Bez | Oryginalna sztywność: W standardowej konfiguracji model jest analizowany w globalnym obliczeniu 3D. Nie są przeprowadzane częściowe obliczenia z lokalnymi analizami 2D dla stropów i ścian. Dla badań dynamicznych są jednak generowane specyficzne tabele wyników.

• Podatny: To podejście odpowiada koncepcji sztywnej płaszczyzny, ale FE-węzły nie są sztywno połączone z masowym środkiem ciężkości. Można również uwzględnić podatność stropu.
• Sztywny: Przy każdym FE-węźle na płaszczyźnie stosowane są Kopule sztywne do masowego środka ciężkości stropowej kondygnacji i horyzontalne przemieszczenia są w ten sposób sprzęgnięte.

• Bez sztywności | Elastyczny | Tylko przenoszenie obciążeń: Strop kondygnacji nie ma wpływu na sztywność w i z płaszczyzny. Ten typ elementu jedynie 'zbiera' obciążenia na stropie i przekazuje je na elementy nośne modelu 3D. Można w ten sposób modelować takie elementy drugorzędne jak ruszty czy elementy rozdziału obciążeń bez wpływu na model 3D.

W zależności od modelowania kondygnacji, sztywności stropów i ścian są różnie uwzględniane. W poniższej tabeli opcje są schematycznie zestawione.

Tabela ta jest szczegółowo opisana w rozdziale Przegląd.

Modelowanie podpór węzłowych / liniowych

W przypadku sztywnej lub podatnej płaszczyzny, można wpływać na podpory stropów dla lokalnego modelu 2D. Z listy można wybrać różne możliwości.

W przypadku 'Podporą z zamocowanym przegubem' zastosowana jest podpóra we wszystkich kierunkach; zaleca się również zablokowanie obrotu względem pionowej osi. Z pozostałymi opcjami można przypisać elastyczne podpory do węzłów jak i linii kondygnacji. Parametry te odpowiadają możliwościom opisanym w rozdziałach Podpory węzłowe i Podpory liniowe podręcznika RFEM do obliczania sztywności za pomocą fikcyjnej kolumny bądź ściany. Program automatycznie ustala wartości sprężystości z warunków brzegowych, materiałów, przekrojów, grubości i geometrii.

Informacje | Analiza i siatka

W tej sekcji znajdują się specyficzne informacje dotyczące bieżącej (wybranej na 'Liście') kondygnacji. W pierwszej kolumnie wartości wymienione są informacje analityczne kondygnacji, w drugiej kolumnie informacje wygenerowane na podstawie siatki MES.

Grafika

Prawa część dialogu przedstawia albo statyczny szkic wysokości kondygnacji, albo dynamiczny obraz aktualnej kondygnacji w widoku 3D. Przyciskiem można przełączać się pomiędzy dwoma trybami wyświetlania. We widoku 3D dostępne są zwykłe w RFEM sposoby sterowania grafiką.

Ustawienia globalne

W zakładce Ustawienia globalne dokonujesz zasadniczych ustawień dla modelowania kondygnacji, które również wpływają na zakładkę Podstawowy.

Parter

Ustaw współrzędną Z₀ najniższego punktu na parterze. Przyciskiem można graficznie wybrać węzeł tej płaszczyzny w oknie roboczym.

Modyfikacja wysokości kondygnacji

Na liście dostępnych jest kilka opcji, które umożliwiają sterowanie wysokością kondygnacji dla zmian.

• --: Zmiany wysokości kondygnacji nie mają wpływu na model RFEM.
• Góra ustalona: Przy zmienianiu wysokości wszystkie pozostałe węzły zachowują swoją absolutną pozycję względem górnej płaszczyzny.
• Dół ustalony: Przy zmienianiu wysokości wszystkie pozostałe węzły zachowują swoją absolutną pozycję względem dolnej płaszczyzny.
• Proporcjonalnie: Przy zmienianiu wysokości wszystkie pozostałe węzły zachowują swoją względną pozycję w zmodyfikowanym piętrze względem górnej i dolnej wysokości.

Opcje modyfikacji wysokości kondygnacji wpływają jedynie na wewnętrzne węzły danej kondygnacji. Na przykład, jeśli zwiększysz wysokość kondygnacji z 3 m do 4 m (zobacz obraz poniżej), przy opcji 'Góra ustalona' wewnętrzny węzeł podzielonego elementu lub otwarcia zachowa odległość do najwyższego punktu kondygnacji. Odległość do dolnej płaszczyzny kondygnacji zwiększy się o 1 m.

Definicja wysokości kondygnacji

Na liście dostępne są dwie opcje do wyboru:

• Wysokość efektywna: Wysokość kondygnacji odnosi się do osi środkowych powierzchni stropów.
• Wysokość netto: W zakładce 'Podstawowy' można ręcznie określić Grubość górnej powierzchni stropu. Ta opcja jest również przydatna do odczytu wysokości netto (wysokość netto ΔZ₀) kondygnacji.

Pokaż ostrzeżenie o zaniedbanych otwarciach

Dla otwarć w ścianach można za pomocą pola kontrolnego ustawić, czy powierzchnie otwarć mają być pomijane w obliczeniach modelu budynku. Wartość graniczna Δ reprezentuje maksymalny stosunek powierzchni otwarcia do powierzchni lub rozmiaru komórki. Gdy wartość ta zostanie przekroczona, pojawia się odpowiednie ostrzeżenie.

W rozdziale Rekomendacje znajdziesz więcej wskazówek dotyczących modelowania otwarć.

Pionowa linia wyników

Jeśli pole jest zaznaczone, RFEM generuje pionowe cięcie dla przebiegów wyników. Po obliczeniach można odczytać wartości w poszczególnych kondygnacjach wzdłuż tej pionowej linii wyników.

Pozycja linii wyników jest ustalana przez odległości ΔX i ΔY. Wartość procentowa odnosi się do masowego środka ciężkości i kierunków globalnych dodatnich osi.

Przyciskiem można zmienić tryb wprowadzania i podać odległości w wartościach absolutnych. Odnoszą się one do początku układu współrzędnych.