Metoda określania dopuszczalnego odkształcenia belek podsuwnicowych

Ogólne informacje

Oprócz obliczeń stanu granicznego nośności, obliczanie stanu granicznego użytkowalności ma szczególne znaczenie dla belek podsuwnicowych. Zgodność z wartościami granicznymi odkształceń jest istotna nie tylko dla użytkowalności, ale także dla ograniczenia zużycia. Tym samym duże odkształcenia poziome mogą prowadzić do zwiększonego pochylania żurawia, a tym samym powodować większe zużycie elementów prowadnicy. Należy również w jak największym stopniu uniknąć odkształceń pionowych, aby uniknąć nadmiernych drgań żurawia podczas pracy. Wreszcie, konieczne jest również ograniczenie nachylenia (nachylenia) belki podsuwnicowej żurawia, gdyż w przeciwnym razie żuraw nie będzie mógł poruszać się pod pełnym obciążeniem.

Metoda 1: Deformacje odnoszące się do nieodkształconego układu

Metoda 1 może być stosowana do belek jednoprzęsłowych o podporach sztywnych i przegubowych.

Obowiązują następujące warunki brzegowe:

Odkształcenie jest określane w następujący sposób:

Zasada jest taka:

1 Maximale vertikale Verformung Kranbahnträger mit starren Auflagern

Metoda 2: Deformacje odnoszące się do odkształconego układu

W przypadku zastosowania podpór o zdefiniowanej sprężystości można zastosować metodę 2 w sekcji Szczegóły. Przykładowy plik 2, który dostępny jest do pobrania pod niniejszym artykułem zawiera zdefiniowane sprężystości dla podpór pionowych Rysunek 02 pokazuje różnicę pomiędzy metodą 1 a metodą 2.

Obowiązują następujące warunki brzegowe:

Odkształcenie jest określane w następujący sposób:

Zasada jest taka:

W przypadku stosowania tej metody sztywności sprężystych podpór powinny mieć ten sam rząd wielkości.

2 Vergleich der Ergebnisse nach Verfahren 1 und Verfahren 2

Metoda 3: Deformacje odnoszące się do punktów stycznych odkształconego układu

Metoda ta jest stosowana dla belek ciągłych. W przeciwieństwie do belek jednoprzęsłowych, w przypadku belek ciągłych wykorzystywanie odległości między podporami do określania dopuszczalnego odkształcenia jest nieuzasadnione. Może to prowadzić do konserwatywnych, nieekonomicznych wyników. W celu określenia długości miarodajnej do sprawdzenia ugięć,j punkty przegięcia linii zginania są określane zgodnie z metodą 3.

Zastosowany jest następujący warunek:

W punktach przegięcia:

Odkształcenie jest określane w następujący sposób:

Kolejną zaletą tej metody jest też to, że podporom można przypisać różne sprężystości.

3 Vergleich der Ergebnisse nach Verfahren 1 und Verfahren 3

Belki podsuwnicowe ze wspornikami

W przypadku wsporników linia zginania jest podobna do odwróconej połówki linii zginania belki jednoprzęsłowej. Dlatego dla metody 1 przeprowadza się następujące wyliczenie:

Jeżeli Metoda 3 jest aktywna, graniczne odkształcenie wspornika jest sprawdzane poprzez obrót wspornika na podporze wokół lokalnej osi y.

Warunek graniczny jest następujący:

Wyniki dla wspornika z pliku przykładowego 4 - Metoda 1:

Wyniki dla wspornika z pliku przykładowego 4 - Metoda 3:

Jak widać, dopuszczalne odkształcenie wspornika według Metody 1 nie zostało spełnione. Jednak niemiecki załącznik krajowy do EN 1993-6 przewiduje dopuszczalne odkształcenie pionowe zgodnie z tabelą 7.2 wiersz a).

Uwagi końcowe

Aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie suwnicy, odkształcenia i przemieszczenia muszą być ograniczone. W rezultacie ograniczone jest także zużycie. Jeżeli zostaną spełnione warunki graniczne stanu granicznego użytkowalności, zazwyczaj nie ma potrzeby przeprowadzania dodatkowej analizy dynamicznej belki podsuwnicowej.

Baza informacji

KB 001612 | Metoda określania dopuszczalnego odkształcenia belek podsuwnicowych