RFEM 6 jest programem głównym pakietu oprogramowania, który służy do analizy konstrukcji przy użyciu MES. Dalsze analizy oraz wymiarowanie przeprowadzane jest w odpowiednich rozszerzeniach. Program główny RFEM 6 służy do definiowania konstrukcji, materiałów i obciążeń płaskich i przestrzennych układów konstrukcyjnych składających się z płyt, ścian, powłok i prętów. Program umożliwia również tworzenie konstrukcji mieszanych oraz modelowanie elementów bryłowych i kontaktowych.
RSTAB 9 to wydajne oprogramowanie do obliczeń konstrukcji szkieletowych 3D, odzwierciedlające aktualny stan wiedzy i pomagające inżynierom sprostać wymaganiom współczesnej inżynierii lądowej.
Często zbyt długo zajmujesz się obliczaniem przekrojów? Oprogramowanie firmy Dlubal i program samodzielny RSECTION ułatwiają pracę, określając i przeprowadzając analizę naprężeń dla różnych przekrojów.
Czy zawsze wiesz, skąd wieje wiatr? Oczywiście od strony innowacji! RWIND 2 to program, który wykorzystuje cyfrowy tunel aerodynamiczny do numerycznej symulacji przepływu wiatru. Program symuluje przepływ wokół dowolnej geometrii budynku i określa obciążenia wiatrem na powierzchnie.
Szukasz narzędzia do przeglądu stref obciążenia śniegiem, wiatrem i trzęsieniem ziemi? Dobrze trafiłeś! Skorzystaj z narzędzia do geolokalizacji do szybkiego i skutecznego definiowania obciążenia śniegiem, prędkości wiatru, obciążenia trzęsieniem ziemi, zgodnie z Eurokodem i innymi międzynarodowymi normami.
Chcesz wypróbować możliwości programów Dlubal Software? To Twoja szansa! Dzięki 90-dniowej pełnej wersji, możesz w pełni przetestować wszystkie nasze programy.
Norma ASCE 7-22 oferuje kilka typów widm obliczeniowych. W tym FAQ chcielibyśmy skoncentrować się na następujących dwóch widmach obliczeniowych:
Widmo dwuokresowe jest normalnie zapisywane w programie. Jednak na podstawie danych dostępnych w normie można zaproponować tylko horyzontalne spektrum obliczeniowe/widmo MCER oraz modyfikację związaną z siłą i przemieszczeniem.
Dla wielookresowego spektrum obliczeniowego określane są dyskretne wartości liczbowe. W normie ASCE 7-22 podano, że wartości te można sprawdzić na stronie geobazy USGS Seismic Design Geodatabase. W obecnym stanie rozwoju istnieje możliwość utworzenia zdefiniowanego przez użytkownika spektrum odpowiedzi ze współczynnikiem g (w zależności od -6/000369 stała konwersji masy ), aby wykorzystać dane np. z ASCE 7 Hazard Tool [1].
Proszę postępować w następujący sposób:
Rozszerzenie Masonry Design umożliwia automatyczne określenie sztywności przegubu ściany-płyty. Wykresy powstały w ramach projektu badawczego DDmaS - „Cyfryzacja obliczeń konstrukcji murowanych” i wywodzą się z normy.
Na linii połączenia obu powierzchni należy zdefiniować przegub liniowy i aktywować połączenie płyta-ściana.
W zakładce Połączenie płyta-ściana można teraz wprowadzić parametry. Następnie kliknij przycisk Regeneruj [...].
Następnie wyświetlane są wyznaczone wykresy.
W obliczeniach przyjmuje się zarówno siły podporowe, jak i obciążenia ze skręcaniem skrępowanym w środku ciężkości. W związku z tym asymetryczny przekrój zostałby automatycznie skręcony, patrz rysunek.
Programy RFEM i RSTAB stosują inną odmianę metody modułu sprężystości podłoża. Nie ma możliwości odniesienia do modułu sztywnościES.
W programie RFEM zaimplementowano wieloparametrowy model fundamentu. Pozwala to na przeprowadzenie bardzo realistycznych obliczeń osiadania.
Problemem jest jednak znalezienie dokładnych wartości parametrów Cu,z , Cv,xz i Cv,yz. W tym celu pomocne może być rozszerzenie Analiza geotechniczna (dla programu RFEM 6) lub moduł dodatkowy RF-SOILIN (dla programu RFEM 5): parametry podłoża są obliczane na podstawie obciążeń i danych z raportu geotechnicznego (moduł sztywności lub moduł sprężystości i współczynnik poissona ', ciężar właściwy, grubości warstw) dla każdego elementu skończonego z osobna, przy użyciu metody nieliniowej. Parametry te są zależne od obciążenia i wpływają na zachowanie konstrukcji. Wynikiem tego iteracyjnego procesu są realistyczne osiadania i siły wewnętrzne w konstrukcji.
Odkształcenie przekroju może być pokazane na wyświetlaczu w "trybie pełnym". W tym celu należy zwiększyć współczynnik wyświetlania dla skrępowania odkształceniowego w panelu sterowania, patrz Rysunek 1.
Ponadto w nawigatorze wyników można wybrać wartość lokalnego odkształcenia ω [1/m], patrz Rysunek 2.
Po aktywowaniu opcji Skrętnie skrępowane w Danych podstawowych można zdefiniować sprężyny skrępowane i utwierdzenia skrępowane. W tym celu należy wybrać opcję usztywnienia poprzeczne w oknie dialogowym "Edytować pręt", patrz rysunek 01.
W zakładce "Poprzeczne usztywnienie" można utworzyć kilka poprzecznych usztywnień prętowych i zdefiniować niezbędne parametry za pomocą przycisku "Nowe poprzeczne usztywnienie pręta". W przypadku usztywnienia typu "Blacha końcowa", wynikowa sprężyna skrępowana jest określana automatycznie, patrz Rysunek 02.
Oprócz innych wariantów można również zdefiniować sztywność skrępowania lub sztywność sprężystą zdefiniowaną przez użytkownika w typie sztywności "Utwierdzenie przy skrępowaniu".
Alternatywnie można utworzyć poprzeczne usztywnienia pręta za pomocą nawigatora Dane lub paska menu "Wstaw", "Typy dla prętów", "Poprzeczne usztywnienia prętów". W takim przypadku można użyć funkcji wyboru w oknie dialogowym "Nowa sztywność poprzeczna pręta", aby przypisać je do odpowiednich prętów.
W przypadku obciążenia typu Analiza modalna można również zdefiniować zmiany konstrukcyjne. W ten sposób można uzyskać dostęp do modyfikacji sztywności poszczególnych obiektów, a w razie potrzeby również dezaktywować wybrane obiekty.
Aby wyświetlić kształty drgań własnych w analizie dynamicznej, należy utworzyć przypadek obciążenia typu Analiza modalna i określić w nim ustawienia dla analizy modalnej.
Po zakończeniu obliczeń można ocenić uzyskane wyniki w nawigatorze Wyniki. W tabeli można również znaleźć dalsze informacje.
Bezpośrednio w nawigatorze Wyniki można dostosować wyświetlanie normalizacji postaci drgań własnych. W przypadku zmiany ustawienia nie jest konieczne ponowne obliczanie.
W zależności od ustawienia największe przemieszczenie lub odkształcenie stanowi wartość odniesienia 1, do której skalowane są pozostałe wyniki.