Posouzení na vzpěr je kombinací posouzení stability a mezního stavu únosnosti, která se v ocelových konstrukcích používá již stovky let. Kritické kritické zatížení je přitom výchozím bodem pro zohlednění otázky stability, ale dosud nebylo provedeno žádné posouzení bez zohlednění imperfekcí. Jak přesně se tyto imperfekce stanoví?
Při posouzení posouvající síly v Posouzení železobetonových konstrukcí je možné redukovat působící posouvající sílu Vz podle EN 1992-1-1. V následujícím příspěvku se zabýváme redukcí osamělých břemen v blízkosti uložení a posouzením posouvající síly ve vzdálenosti d od líce podpory v případě rovnoměrného zatížení.
Tisíce statiků každý den navrhují konstrukční prvky pomocí vzorců pro posouzení, které obsahují kritické zatížení. Odkud se ale berou tyto prastaré vzorce, které před více než 200 lety stanovil Leonard Euler a které tvoří základ všech tří návrhových konceptů ocelových konstrukcí?
Při výpočtu pravidelných konstrukcí není často zadání složité, je ale časově náročné. Automatizace zadávání tak může ušetřit drahocenný čas. V předkládaném případě je úkolem uvažovat podlaží domu jako jednotlivé fáze výstavby. Zadání bude provedeno pomocí programu C#, aby uživatel nemusel ručně zadávat prvky jednotlivých podlaží.
V tomto příspěvku najdeme paralelu mezi generováním sítě konečných prvků pro samostatné objekty pomocí volby „Nezávislá síť konečných prvků preferována“ a generováním sítě konečných prvků bez použití této možnosti.
Addon Posouzení ocelových konstrukcí umožňuje posouzení ocelových konstrukcí podle normy AISC 360-22. V následujícím příspěvku porovnáme výsledky výpočtu klopení podle kapitoly F s analýzou vlastních čísel.
Membránové konstrukce během projekční činnosti vyžadují speciální přístup, který respektuje jejich odlišnost od konvenčních staveb. Nedílnou součástí navrhování těchto staveb je proces hledání vhodných předepjatých tvarů a generování střihových vzorů. Text stručně popisuje dva zásadní procesy při navrhování membránových konstrukcí. Záměrem je přiblížit jejich fyzikální povahu a demonstrovat jednotlivá tvrzení doprovodnými příklady.
Ve statice je předpovídání účinků turbulentního proudění větru na konstrukce rozhodující pro bezpečnost a výkonnost. Modelování turbulence ve výpočetní dynamice tekutin (CFD) pomáhá simulovat tyto interakce. Inženýři musí zvolit praktický turbulentní model se zohledněním účinnosti, přesnosti a použitelnosti. Běžné modely zahrnují Reynoldsův průměrný Navier-Stokesův model (RANS), nestabilní Reynoldsův průměrný Navier-Stokesův model (URANS) a zpožděnou oddělenou simulaci víření (DDES). RANS je robustní a nákladově efektivní pro ustálené proudění, URANS zachycuje časově závislé jevy pro střední nestacionality a DDES, hybrid RANS a simulace velkých vírů (LES), řeší složité turbulentní konstrukce. Pochopení silných stránek a omezení každého modelu pomáhá inženýrům vybrat nejlepší přístup pro jejich použití.
Vyhodnocení posunu podlaží v budově je rozhodující pro zajištění přijatelného chování konstrukce omezením velikosti posunu. Nadměrný posun může způsobit nestabilitu systému a může způsobit poškození nekonstrukčních prvků, jako jsou příčky. V tomto příspěvku nastíníme postup pro stanovení posunu mezi podlažími podle ASCE 7-22 a addonu Model budovy v programu RFEM 6.
Deskový nosník představuje hospodárnou volbu pro velkorozponové konstrukce. Ocelový deskový nosník s I-profilem má obvykle stojinu vysokou pro maximalizaci smykové únosnosti a oddělení pásnic, ale tenkou pro minimalizaci vlastní tíhy. Vzhledem k vysokému poměru výšky k tloušťce (h/tw ) mohou být pro vyztužení štíhlé stojiny zapotřebí příčné výztuhy.
Pochopení tuhosti ocelových spojů je rozhodující při navrhování konstrukcí. Spoje jsou často považovány za striktně kloubové nebo tuhé, což však může vést k nehospodárným nebo dokonce nebezpečným posouzením. Podívejte se, jak program RFEM a addon Ocelové přípoje společnosti Dlubal pomáhají ověřit tuhost spoje a momentovou únosnost, a zajistit tak bezpečnější a hospodárnější posouzení.
Norma ASCE 7-22 [1], čl. 12.9.1.6 stanoví, kdy by se měly zohlednit účinky P-delta při provádění modální analýzy spektra odezvy pro seizmické posouzení. V NBC 2020 [2], čl. 4.1.8.3.8.c je uveden pouze krátký požadavek na zohlednění účinků počátečního naklonění v důsledku interakce tíhových sil s deformovanou konstrukcí. Proto mohou nastat situace, kdy je třeba při seizmickém posouzení zohlednit účinky druhého řádu, známé také jako P-delta.
V tomto příspěvku představíme základní pojmy z dynamiky konstrukcí a jejich roli při seizmickém posouzení konstrukcí. Velký důraz je kladen na srozumitelné vysvětlení odborných aspektů, aby byl i bez hlubších odborných znalostí umožněn vhled do problematiky.