Przypisanie konfiguracji użytkowej do obiektu umożliwia ustalenie wartości granicznych, które będą sprawdzane podczas weryfikacji. Podstawowa struktura dialogu konfiguracji projektowych i możliwość przypisania do poszczególnych obiektów są opisane w nadrzędnym rozdziale Obliczenia aluminiowe .
Wartości graniczne użytkowe
Wartości graniczne ugięcia są definiowane jako ułamek długości referencyjnej. Rozróżnia się przypadki belki podpartej z obu stron oraz wspornika. W zależności od wyboru typu na zakładce Ugięcie i podpory podczas weryfikacji sprawdzana jest odpowiednia wartość graniczna. Długość referencyjna jest również ustalana na zakładce Ugięcie i podpory obiektów.
W zależności od wybranej normy projektowej dostępne są różne typy sytuacji projektowych dla dowodów użytkowych. W tych przypadkach dla każdego z typów kombinacji można ustalić własną wartość graniczną. Na przykład w przypadku weryfikacji według EN 1999-1-1 rozróżnia się kombinacje charakterystyczną, częstą i prawie stałą. Wartości graniczne zapisane w standardowych ustawieniach dla EN 1999-1-1 są początkowo tylko propozycjami, ponieważ w samej normie nie są podane żadne określone wartości graniczne.
Weryfikacja drgań (tylko dla EN 1999-1-1)
Wprowadzenie ograniczenia dla weryfikacji drgań umożliwia łatwe sprawdzenie amplitudy drgań. Podczas weryfikacji sprawdzane są wszystkie sytuacje projektowe w kategorii 'drgania' (wybór dokonuje się w tabeli Sytuacje projektowe). Zakłada się, że chodzi o odpowiednie kombinacje obciążeń lub kombinacje wyników, które zawierają wartości maksymalne amplitud drgań w postaci ugięć. Te wartości są porównywane z wprowadzoną wartością graniczną.