Poprzez przypisanie do obiektu konfiguracji stanu granicznego użytkowalności użytkownik definiuje wartości graniczne, które mają zostać sprawdzone dla warunku projektowego. Podstawowa budowa okna dialogowego służącego do wymiarowania oraz możliwość przypisania ich do poszczególnych obiektów została opisana w rozdziale nadrzędnym #extbookmark manual |configs|Konstrukcja aluminiowa # opisana.
Wartości graniczne użytkowalności
Wartości graniczne ugięcia są definiowane jako część długości odniesienia. Rozróżnia się przy tym przypadki belki obustronnie podpartej oraz belki wspornikowej. W zależności od typu wybranego na zakładce Ugięcie i podpora obliczeniowa skojarzona wartość graniczna jest sprawdzana podczas wymiarowania. Użytkownik definiuje również długość odniesienia w rejestrze Ugięcie i podpora obliczeniowa obiektów.
W zależności od wybranej normy projektowej dostępne są różne typy sytuacji obliczeniowych dla obliczeń stanu granicznego użytkowalności. W takich przypadkach dla każdego typu kombinacji można zdefiniować osobną wartość graniczną. W przypadku obliczeń zgodnie z EN 1999-1-1 rozróżnia się kombinacje charakterystyczne, częste i quasi-stałe. Wartości graniczne zapisane w wartościach znormalizowanych dla EN 1999-1-1 są początkowo jedynie sugestiami, ponieważ sama norma nie określa stałych wartości granicznych.
Weryfikacja drgań (tylko dla EN 1999-1-1)
Wprowadzenie ograniczenia dla analizy drgań umożliwia łatwe sprawdzenie amplitudy drgań. Podczas obliczeń sprawdzane są wszystkie sytuacje obliczeniowe kategorii 'Drgania' (wyboru dokonuje się w tabeli sytuacji obliczeniowych ). Zakłada się, że są to odpowiednie kombinacje obciążeń lub kombinacje wyników, które zawierają maksymalne wartości amplitud drgań w postaci ugięć. Zostają one porównane z wprowadzoną wartością graniczną.