Odpowiedź:
- W większości przypadków różnice te można przypisać brakowi zbieżności. Powinno pomóc zwiększenie liczby iteracji i przyrostów parametrów obliczeń oraz ustawień siatki ES (patrz rys. 01).
- Duże skoki sztywności powodują problemy numeryczne, które prowadzą do błędów w ocenie wyników. W programie RSTAB nie stanowi to większego problemu dla pełnej i analitycznej funkcji podejścia. Z drugiej strony w programie RFEM stosowane są podejścia aproksymacyjne, które z większym prawdopodobieństwem zapobiegają dużym zmianom sztywności. Przykładem mogą być pręty sztywne (bardzo wysoka sztywność), które są połączone z bardziej miękkimi powierzchniami lub prętami. W takim przypadku sztywny pręt można zastąpić belką o sztywnym przekroju lub za pomocą prętów o dużej sztywności.
- W przypadku prętów o podłożu sprężystym również mogą wystąpić odchyłki. Jeżeli pręty nie są podzielone lub są podzielone tylko z grubsza, pojawiają się problemy ze zbieżnością. Praktycznym rozwiązaniem jest wybranie "drobniejszego" rozkładu prętów w ustawieniach siatki ES (patrz Rysunek 02).
- W przypadku układów nieliniowych pomocna może być również zmiana typu obliczeń (patrz Rysunek 3).
.png?mw=512&hash=4e74affa9ad0c7b703151c5085ac9b8e59171c23)
.jpg?mw=350&hash=8f312d6c75a747d88bf9d0f5b1038595900b96c1)
.png?mw=600&hash=49b6a289915d28aa461360f7308b092631b1446e)
