W zakładce Podstawowe w oknie dialogowym 'Konfiguracja użytkowalności' określasz wartości graniczne, które mają zastosowanie do odkształceń prętów i zestawów prętów.
'Parametry projektowe' są podzielone na kategorie. Różnią się one w zależności od norm projektowych.
Granice użytkowalności
Istnieją różne typy sytuacji projektowych dla sprawdzeń użytkowalności (patrz rozdział Sytuacje projektowe w Podręczniku RFEM). Na przykład dla EN 1993-1-1 rozróżnia się pomiędzy kombinacjami charakterystycznymi, częstymi i quasi-stałymi. Dla AISC 360 mamy cztery domyślne typy: pierwszy stan graniczny ma charakter ogólny i dotyczy wszystkich kombinacji obciążeń. Pozostałe trzy typy opierają się na normie IBC [1]. Dla każdego typu kombinacji możesz określić specyficzne granice ugięć, które odnoszą się odpowiednio do kierunków osi pręta.
Granice odkształceń odnoszą się zasadniczo do długości elementów konstrukcyjnych: im dłuższy element, tym większe są dopuszczalne ugięcia. Na liście obok 'Typu definicji' możesz wybrać, w jaki sposób zdefiniujesz wartość graniczną.
- Wartość względna: Wartość graniczna jest definiowana w odniesieniu do długości pręta lub zestawu prętów.
- Wartość absolutna: Wartość maksymalnego ugięcia jest określana bezpośrednio.
- Suma wartości względnej i absolutnej: Wartość graniczna składa się z wartości względnej i absolutnej.
- Min. z wartości względnej i absolutnej: Wartość graniczną stanowi mniejsza z wartości względnej lub absolutnej.
- Max. z wartości względnej i absolutnej: Wartość graniczną stanowi większa z wartości względnej lub absolutnej.
W zależności od podparcia elementu – dwustronnie podparty 'belka' lub jednostronnie podparty 'wspornik' – zazwyczaj mają zastosowanie różne granice ugięcia. Typ, który występuje dla danego segmentu, jest automatycznie określany na podstawie przypisanych warunków podparcia: Segment z warunkami podparcia z obu stron lub bez warunków podparcia jest klasyfikowany jako belka, segment z warunkiem podparcia z jednej strony jako wspornik. Warunki podparcia można określić w zakładce Warunki podparcia i ugięcia prętów i zestawów prętów.
Jeśli konieczne, dostosuj domyślne wartości graniczne dla sprawdzeń odkształceń obiektów.
Jeśli przy sprawdzeniu odkształceń ma być uwzględnione przewyższenie (wstępne odkształcenie elementu przy montażu), można to wygięcie określić w właściwościach pręta lub zestawu prętów (patrz rozdział Warunki podparcia i ugięcia). Tam można również ustalić, czy maksymalne przemieszczenia odnoszą się do przesuniętych końców segmentów, czy do niewygiętego układu wyjściowego.
Drgania (dla EN, NTC)
Kategoria 'Drgania' umożliwia sprawdzenie odkształcenia dla sprawdzenia drgań w prosty sposób, w odniesieniu do amplitudy drgań. Dla tego sprawdzenia brane są pod uwagę wszystkie sytuacje projektowe, którym w tabeli Sytuacje projektowe przypisano typ GZG - Drgania. Zakłada się, że są to odpowiednie kombinacje obciążeń lub kombinacje wyników, które zawierają maksymalne wartości amplitud drgań w formie ugięć. Są one porównywane z wartością graniczną w odpowiednim kierunku osi.
Ograniczenie oddychania blachy (dla EN, NTC)
Dla częstej kombinacji GZG mostów stalowych można przeprowadzić sprawdzenie smukłości środnika zgodnie z EN‑1993‑2 [2] 7.4. Ten stopień smukłości jest decydujący, czy wystąpi "oddychanie blachy" w formie zmieniającego się zginania z płaszczyzny płyty. Problemy związane z zmęczeniem przy połączeniach środnika i kołnierza mogą być skutkiem.
Określ, czy jest to 'most drogowy', czy 'most kolejowy'. Program zastosuje wówczas odpowiednią wartość graniczną. Jeżeli do obiektu do oceny przypisane są Ukośniki prętów i są one aktywowane dla dodatku projektowego, przy sprawdzeniu oddychania blachy uwzględniane są odległości między ukośnikami prętów. Jako długość odniesienia do sprawdzenia przyjmuje się długość segmentu Lc, określoną w zakładce Warunki podparcia i ugięcia właściwości pręta.
