Podpora obliczeniowa i ugięcie

W przypadku prętów lub zestawów prętów z aktywnymi właściwościami nośności do okna dialogowego edycji dodawana jest zakładka Podparcia nośności i ugięcia. Tutaj można określić warunki brzegowe dla sprawdzenia użytkowalności w projektowaniu stalowym oraz ustalić wymagania dla sprawdzenia lokalnego wprowadzenia obciążenia w profilach zimnogiętych.

Okno dialogowe "Edytuj pręt", zakładka "Ugięcie i podpory obliczeniowe"

Podparcia nośności

Podparcia nośności umożliwiają podział pręta lub zestawu prętów na odcinki dla sprawdzenia ugięcia. Przypisanie podparć nośności jest możliwe w tabeli we wszystkich węzłach pośrednich obiektu. W tym przypadku wykrywane są zarówno węzły typu 'węzeł na pręcie', jak i standardowe węzły pomiędzy prętami zestawu.

Wybierz z listy typ podpory nośności lub utwórz nowy typ za pomocą przycisku . Przyciskiem można zmienić wybrany typ podpory nośności. Przycisk umożliwia graficzny wybór już przypisanej podpory nośności z modelu.

Dla ciepłowalcowanych profili stalowych odpowiednie są zarówno typ podpory nośności 'Ogólny', jak i typ 'Stal'. Jeśli używasz podpory nośności dla pręta ze stali, domyślnie ustawiany jest typ 'Stal'.

Okno dialogowe "Edytuj podpory obliczeniowe"

Jeżeli podpora nośności ma nie być uwzględniania przy podziale na odcinki, wyłącz opcję 'Uwzględnij podporę przy obliczeniach ugięcia'. Dla sprawdzenia ugięcia nie są istotne informacje o 'szerokości podpory' ani 'głębokości podpory'.

Jeśli w przypadku zimnogiętych profili chcesz przeprowadzić sprawdzenie lokalnego wprowadzenia obciążenia (lokalne ściskanie, gięcie wstęg lub lokalne wyboczenie w wstędze) zgodnie z EN 1993-1-3, 6.1.7, AISI S100 lub CSA S136, zdefiniuj nową podporę nośności i wybierz z listy typ 'Stal'.

Pomoc w obliczaniu lokalnych sił poprzecznych w przekrojach formowanych na zimno

Za pomocą 'szerokości podpory' w definiujesz długość sztywnego wprowadzenia obciążenia s_S. 'Głębokość podpory' d natomiast nie ma wpływu na sprawdzenie. "Podpora" nie stanowi zatem podpory w tradycyjnym sensie, lecz służy do opisania parametrów geometrycznych dla uwzględnienia obciążenia.

Określ działanie podpory za pomocą listy 'Podpory od krawędzi'. Parametry "+z" i "-z" odnoszą się do orientacji lokalnej osi z pręta. Na przykład, jeśli obciążenie oddziałuje na górny krawędź belki, a lokalna oś z skierowana jest w dół, wybierz opcję '-z/oś z'. W ten sposób przyjmuje się obciążenie jako ściskające dla profilu (w przypadku opcji '+z/oś z' byłoby to obciążenie rozciągające, ponieważ obciążenie działa na dolny krawędź).

Jeżeli występuje 'Podpora końcowa', aktywuj odpowiednie pole wyboru i określ 'długość nawis' c. Przy wyłączonym polu wyboru długość nawis jest uważana za nieskończoną, tak że c > 1.5 h_w.

Sprawdzenie ugięcia w projektowaniu stali

Po przypisaniu podpór nośności do pręta lub zestawu prętów, powstałe segmenty dla odpowiednich kierunków są wymienione w obszarze dialogowym dla sprawdzenia ugięcia. Dla każdej pozycji sprawdzenia w odpowiednim segmencie używana jest wyświetlana długość odniesienia do określenia wartości granicznej. Nadpisanie automatycznie określonych długości odniesienia jest możliwe po zaznaczeniu pola wyboru 'Długości zdefiniowane przez użytkownika'. Należy pamiętać, że przy późniejszej zmianie długości pręta w modelu wcześniej określone przez użytkownika długości nie są automatycznie dostosowywane.

Wartości graniczne ugięcia są określane w Konfiguracjach użytkowalności oddzielnie dla belek podpartych obustronnie i dla wsporników. Zgodnie z określonymi podparciami nośności, przy sprawdzaniu dla każdego segmentu uwzględniana jest odpowiednia wartość graniczna. Segment z podporami nośności po obu stronach lub bez podpory nośności jest traktowany jako belka, a segment z podporą nośności po jednej stronie jako wspornik.

Podczas sprawdzania dla każdego segmentu można uwzględnić przewyższenie, zmniejszając tym samym wartość ugięcia. Przewyższenie jest stosowane w segmentach belkowych w postaci jednofalowej i w segmentach wspornikowych jako przebieg liniowy. Podaj przewyższenie z lub y jako wartość dodatnią, jeśli występuje ono przeciwnie do lokalnej osi pręta z lub y. W przypadku sprawdzenia dla wynikowego kierunku odbywa się przeliczenie udziałów przewyższenia na wynikowy kierunek. Przy sprawdzaniu zgodnie z EN 1993-1-1 przewyższenie uwzględniane jest tylko dla quasi-stałych sytuacji projektowych.

Za pomocą Kierunku sprawdzenia określ, które wartości ugięcia mają być sprawdzone. Wybierz z listy lokalne osie y i z oraz wynikowe ugięcie.

Przy wyborze Odniesienia przemieszczenia zdecyduj, które wartości ugięcia mają być sprawdzone dla sprawdzenia. Jeśli jako odniesienie wybrano układ niewydeformowany, lokalne wartości odkształceń u_y i u_z są bezpośrednio pobierane z wyników. Odnosząc się do deformowanych końców prętów lub zestawów prętów, wartości przemieszczenia dla sprawdzenia są zmniejszone o wartości odkształcenia węzłów początkowych lub końcowych, aby można było sprawdzić lokalne ugięcia.