Modyfikacje sztywności pręta

Modyfikacja sztywności pręta oferuje różne możliwości wpływania na sztywność prętów.

Typ modyfikacji

Na liście dostępne są do wyboru różne typy. Zawartość kolejnych sekcji okna dialogowego zależy od wybranego typu modyfikacji.

Mnożniki

Sztywność można dostosować na dwa sposoby za pomocą 'Mnożników':

• Sztywność całkowita: Wszystkie elementy macierzy sztywności zostają pomnożone przez współczynnik 'k'.
• Sztywności częściowe, ciężary i masy: Elementy macierzy sztywności oraz ciężar można modyfikować za pomocą określonych współczynników.

Rysunek Nowa modyfikacja sztywności pręta przedstawia redukcję sztywności skrętnej GI_t do 10%.

Ustawienia

W przypadku norm amerykańskich i kanadyjskich istnieją możliwości modyfikacji pozwalające na zastosowanie współczynników sztywności zgodnie z normami.

ACI 318-19/CSA A23.3

Z listy należy wybrać 'Typ elementu':

• Słupy
• Ściany niezarysowane
• Ściany zarysowane
• Belki
• Płaskie płyty i stropy

Współczynniki do określania sztywności na zginanie i sztywności osiowej są ustawiane zgodnie z wymaganiami normowymi.

AISC 360-16/CSA S16

Kolejnym krokiem jest określenie parametrów do 'Wyznaczenia τ_b' oraz 'Metody obliczeniowej'. Przy obliczaniu sił wewnętrznych należy uwzględnić współczynnik τ_b dla wszystkich prętów, których sztywność na zginanie wpływa na stateczność konstrukcji. Współczynnik ten jest zależny od siły osiowej w pręcie: im większa siła osiowa, tym większy współczynnik τ_b.

Jeżeli współczynnik τ_b wyznaczany jest iteracyjnie zgodnie z normą AISC, należy określić metodę obliczeniową - LRFD lub ASD. Program RFEM oblicza współczynnik według równania (C2-2a) lub (C2-2b) w kilku krokach, do momentu osiągnięcia zbieżności. Niezależnie od współczynnika τ_b dla wszystkich prętów zostaje zastosowany - zgodnie z wymaganiami normy AISC 360-10 - współczynnik redukcyjny 0,8 dla sztywności na zginanie oraz sztywności osiowej.